Vijf muzikanten die elkaar vinden op school en in muzikale netwerken, besluiten om in november 2022 de band Shadow Of The Talisman te gaan vormen. Tijdens het schrijfproces voor hun eigen muziek blijkt al snel dat het product een smeltkroes was van diverse rock- en metalstijlen. Zelf omschrijven ze SOTT als een band, maar misschien meer nog als een dorp, een verstrengeling van muzikale ervaringen.
Dat blijkt ook wel in het debuutalbum As Above, So Below. Een echt doorgaande lijn is op het gebied van genres niet te vinden. Je zou kunnen zeggen dat de cohesie ontbreekt op het album. Zelf ervaar ik het album daarom meer als een festivalalbum. Een album waarin je van podium naar podium wordt geleid om daar diverse soorten muziek te ontdekken.
Voor een stevige pot heavymetal met uitschieters naar de thrashmetal kom je al gauw uit bij Arise dat het festivalalbum opent. Een lekkere compositie waarin Shadow Of The Talisman het niet schuwt om te spelen met het tempo. Lekker zwaar aangezet aan het begin, haalt de band de voet al snel van de rem om los te gaan. Een goed opgebouwde compositie met een goed en aantrekkelijk refrein.
Wanneer we toch in de thrashhoek vertoeven, luisteren we maar meteen naar Dead With The Devil en The Outlaw. Twee composities die, zeker qua (wat nasaal) stemgeluid doet denken aan de muziek van Megadeth. Bij Death With The Devil duurt het wel even omdat je eerst door het vrij lange intro heen ‘moet’. Wanneer bassist Elijah Kinney zijn gitaar laat resoneren is de toon gezet en vallen Zack Harrison en Owen Summerland scherp in met sterke riffs. Zanger Mike Smith laat zijn veelzijdigheid horen en doet dat met verve. De muziek leent zich waarschijnlijk goed voor een vet basgeluid want ook in The Outlaw krijgt Elijah genoeg ruimte halverwege.
Van Megadeth naar de sfeer van Machine Head is niet zo’n grote stap. Fiery Descent begint strak en snel. Bij aanvang zou je invloeden van Avatar kunnen herkennen, maar zeker na een onvervalste gitaarsolo en tempostuk na ruim twee minuten lijkt Rob Flynn zichzelf te hebben ingenesteld in de geest van Mike Smith. Dat karakter krijg je ook te horen in de afsluiter So Below. Met 9 minuten een vrij lange compositie, maar Shadow Of The Talisman weet de aandacht mooi vast te houden. Het start heftig met goed drumwerk van Kyle Williams; daarna volgt een stuk dat log en zwaar wordt gedropt. De variatie in versnelling is welkom en een mooi punt voor de gitaristen om lang te soleren. Vanuit daaruit beweegt het geheel weer naar de basis en vertraagt dusdanig dat een doomkarakter om de hoek komt kijken. Die golvende beweging in tempo houdt het geheel fris en fijn. Dat zou je als kenmerkend kunnen noemen bij Shadow Of The Talisman. Het spel in tempo vind je namelijk ook in What Is Real? En As Above.
As Above wordt gesierd door een vette riff en kent een goed tempo. Mijn gedachten gaan muzikaal terug naar de albums van The New Black. Zoals gezegd lijkt de compositie een complete metamorfose te ondergaan halverwege en waan je je meteen in een andere festivaltent. Rust en melancholie zouden trefwoorden kunnen zijn. Hierover gesproken komen we bij de (southern) rockballad Cursed. Lieflijk op een ruwe manier. Met Mike Smith als zanger die zojuist zijn nierstenen heeft laten vergruizen en dit in zijn keel gebruikt om zijn stembanden te smeren. Het is een beetje Dead Or Alive van Bon Jovi, maar dan minder gepolijst.
As Above, So Below is een geslaagd debuutalbum. Zoals in de tweede alinea wordt beschreven, kun je de samenhang op het album missen. Aan de andere kant is het voor liefhebbers van metal in de brede zin van het woord een leuk album met diverse aanknopingspunten.