Dit is alweer het zevende album van het Zwitserse Shakra. Dat op zich is al een hele prestatie. Tegenwoordig liggen veel bands na twee of drie albums alweer op hun gat, maar de mannen van Shakra hebben blijkbaar een rotsvast vertrouwen in wat ze doen. En terecht, want ze zijn door de jaren heen alleen maar beter geworden en met Everest leveren ze hun beste album tot nu toe af. Twaalf pakkende songs met aanstekelijke gitaarriffs en catchy melodieën. Muzikaal doen ze me erg denken aan hun landgenoten Gotthard. Het grote verschil met Gotthard is alleen dat Shakra zanger Mark Fox niet zo’n geweldige stem heeft als Gotthard zanger Steve Lee. Niet dat Fox geen goede stem heeft, integendeel, maar na een paar nummers gaat zijn stem een beetje vervelen omdat er weinig variatie in zit. Maar dat is dan ook eigenlijk het enige minpuntje van een verder prima plaat. Opener Ashes to ashes hakt er direct lekker in en doet me qua agressie erg denken aan Buckcherry. Love & pain, Let me lie my life to you en The illusion of reality zijn allen prima songs met aanstekelijke refreinen. Why en Hopeless zijn de rustpuntjes van het album en tussendoor word er verder stevig gerockt met songs als The journey, Right between the eyes, Dirty money, Insanity en Regressive evolution. Vooral Regressive evolution klinkt meer als Gotthard dan Gotthard zelf. Een prima melodieus rockalbum dus. Muzikaal klinkt het allemaal zeer verzorgd en is het duidelijk te horen dat het uitstekende muzikanten zijn. Ben je fan bent van een band als Gotthard dan is Shakra the next best thing. En dat ze in Zwitserland verstand van muziek hebben blijkt wel uit het feit dat dit album daar inmiddels in de top 5 staat. Goede zaak.