Shark Infested Daughters – These Tides, Our Tombs

Het einde van het jaar nadert en op de valreep laat ik je nog even kennis maken met het Canadese Shark Infested Daughters (SID). De band heeft twee jaar gespendeerd aan het schrijven van de nummers op het nieuwe album. Oorspronkelijk waren er vijftien, maar uiteindelijk hebben tien nummers het album gehaald en werd er een akoestische versie opgenomen van de eerste single Tidebringer.
Zoals een aantal andere bands maakt ook SID zich zorgen over de huidige maatschappij en dat heeft zijn weerslag op de teksten op het album. De titel These Tides, Our Tombs verwijst naar de negativiteit waarmee we ons omringd zien (These Tides), maar symboliseert ook de kansen/manieren die het voor ons in zich heeft om er mee om te gaan. En dat allemaal in een stevig metalcorejasje waarbij toetseniste en zangeres Erika Leah toch een belangrijke rol speelt. Haar ragzuivere, haast engelachtige stem zorgt voor een mooi contrast met het schorre, rasperige geluid van Chris Thoresen. Daarnaast is het keyboardgeluid sterk aanwezig in de composities van SID. Dat technoachtige aspect in combinatie met het zangduo zorgt ervoor dat These Tides, Our Tombs toch net even anders klinkt dan een doorsnee metalcoreband.
In de singles Tidebringer en Glass Kingdom laten ze horen waar ze toe in staat zijn, maar nog sterker komt dat naar voren in een nummer als Whitefang. Chris Thoresen komt in deze compositie sterker naar voren en de breakdowns in het nummer klinken ‘vet’. Dat alles terwijl het geheel ondersteund wordt door het strakke geluid dat bassist Dustin Wolfe en drummer Yannick Mathieu neerzetten. Maar ook gitaristen Dan McCormick en Oliver Carter-Wells laten zich niet onbetuigd door het geheel te borgen met strakke riffs en fraai gitaarspel in bijvoorbeeld Glass Kingdom en Deadeye. Soms lekker zwaar hangend in het tempo of uptempo zoals in Half-Life. Dat een compositie ook kan bestaan zonder het stemgeluid van Erika blijkt in Hyperion en Kyubi. In Kyubi is er weinig fluctatie in de compositie, maar juist dit accent zorgt ervoor dat het nummer toch pakt. Mede door de wat hiphopachtige zang in de compositie.
Dat de composities stevig staan verankerd, blijkt uit de akoestische versie van Tidebringer. In dit geval is het slechts het stemgeluid van Erika dat je meeneemt op de akoestische reis van deze Canadezen. Door het akoestische karakter en dit stemgeluid zou het niet misstaan als Gothic-ballad.
In eerste instantie lijken de composities op These Tides, Our Tombs weinig variatie in zich te hebben, maar de diversiteit kondigt zich na een aantal luisterbeurten toch aan en laat een album horen waarin consistentie hoog gewaardeerd mag worden. Binnen het metalcoregeweld zijn het vooral de stukken met Erika die de nodige melodie inbrengen.
https://www.youtube.com/watch?v=qPXKcjjJzio