Shinedown – Melkweg (Amsterdam) 14/06/2016

Het is vanavond dan wel niet uitverkocht, maar de rij voor Shinedown in Amsterdam gaat door tot om de hoek van de Stadsschouwburg. 
Het is de eer aan Mandrake’s Monster om het podium op te warmen voor de headliners. De Nederlanders zetten een lekkere mix neer van Led Zeppelin en Queens of the Stone Age, hebben het gecombineerd met Black Sabbath en hebben een groovy, dynamisch geluid wat varieert van heel zacht naar heel hard. Omdat de rij buiten nogal lang is, komen we net te laat binnen om van hun betoverende optreden te genieten maar de snel groeiende reputatie van deze heren mag niet genegeerd worden. Hun meer organische rock past niet echt bij de glimmende, über-Amerikaanse radio-rock van de headliners, maar voor een band zo goed als deze is dat geen probleem.
Zodra Shinedown het podium betreedt gaat de temperatuur omhoog en is de zaal vrijwel helemaal gevuld met enthousiaste fans. Beginnend met Asking For It en Fly From The Inside brengen ze de zaal op hol en heeft de band hierna lekker haar eigen tempo te pakken. Na klassieker Devour haalt de band het tempo weer naar beneden door bijna uitsluitend langzamere ballads te spelen waardoor ze hun momentum een beetje uit het oog verliezen. Het stelt de band echter wel in staat om hun muzikale talent tentoon te stellen; zanger Brent Smith’s stem klinkt mooi overal bovenuit en komt zo dicht mogelijk bij het eindresultaat op hun albums. Tijdens het eerder genoemde Devour  begint de zanger tevens een mooi plan: split de hele zaal door midden. De enthousiaste fan denkt misschien: Huh? Een wall of death bij Shinedown? Maar helaas, na een minuut door het publiek te lopen en een motiverende toespraak te geven, gaat meneer Smith weer het podium op en besluit het publiek om gewoon weer… samen te voegen. Het is een beetje anticlimactisch, maar misschien was het ook een te hoge verwachting. In plaats van een wall of death krijgt Shinedown de hele zaal aan het springen, wat een enigszins acceptabel alternatief is. Want zodra men klaar is met springen, ontstaan er meteen twee circlepits, eentje voor het podium en eentje achterin de zaal. Na superhits Cut The Cord en 45 volgt hun meest bekende nummer, een cover van iemand anders (Simple Man). Originaliteit achterwege gelaten; het is een mooi nummer, Shinedown speelt hem eigenlijk beter en de hele zaal schreeuwt woord voor woord mee. Shinedown besluit hierna te eindigen met een klapper; Sound Of Madness. Het ontbreken van een encore is echter teleurstellend, vooral aangezien de hele zaal nog niet klaar was om te stoppen en nog lang ‘we want more’ scandeert. Helaas moet het publiek toch eraan geloven dat de avond is afgelopen en dat de stipte bedtijd van half elf toch echt gehanteerd moet worden. Uiteindelijk was het een goed optreden van de Amerikanen, al voelde het af en toe wel een beetje alsof de heren teveel in een routine vastzaten.
Setlist:
1. Asking For It
2. Fly From The Inside
3. Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom)
4. If You Only Knew
5. Devour
6. Unity
7. Amaryllis
8. Enemies
9. I’ll Follow You
10. State Of My Head
11. Cut The Cord
12. 45
13. Second Chance
14. Don’t Look Back In Anger (Oasis cover)
15. Simple Man (Lynyrd Skynyrd cover)
16. Sound Of Madness