Shoot The Messiah – Kill All Gods

In 2015 besloten de vier heren van Shoot The Messiah dat het tijd was om hun muziekstijlen de bundelen tot een nieuwe brute sound. Zo omschrijven ze het zelf. Behalve dat ze een fikse portie death-/thrashmetal neerzetten op het eerste volledige album mag duidelijk zijn. Daarbij roepen ze een ieder op dat mensen moeten stoppen met het blindelings volgen van woorden en hun eigen woorden moeten gaan gebruiken. Het alles resulteert in een aantrekkelijk album met acht composities die voor thrashbegrippen aardig lang zijn.
Oblivion Walker opent Kill All Gods met een aantrekkelijk aan thrashgerelateerde riff waarin het stemgeluid van Leroy de Raad mooi tot zijn recht komt. De ultrazware gorgel van deze zanger zet sterk in een afwisselend muzikaal decor. Want dat er diverse muziekstijlen aan de wieg liggen van Shoot The Messiah is wel duidelijk. Vanuit de basis werkt de band naar kleine diverse wendingen in de vorm van gitaarsolo’s en subtiele tempowisselingen die het geheel een gevarieerd karakter geven. Dat is ook wel een beetje het uitgangspunt van Shoot The Messiah lijkt mij zo. En hoewel dit kan leiden tot een verwarrend geluid weet Shoot The Messiah het zo in elkaar te passen dat het als kliklaminaat wordt neergelegd. In Arise wordt een Haka als opener gebruikt en vervolgt het aanvullende tribalachtige drumwerk de compositie die daarna strak wordt doorgezet. Zelfs het accent met de Spaanse gitaar lijkt op papier misschien niet een logische stap, maar het past wonderwel helemaal in de sfeer van de compositie die verder met afwisselende structuren wordt neergezet.
De compositie Shoot The Messiah is wellicht het meest sterke staaltje metal dat het album kent. Langzaam en zwaar aangezet in het begin, loopt het als vanzelf over in een groovende riff en zeker wanneer Leroy het Shoot The Messiah op je afvuurt, voel je dat in je ribbenkast. Ook hier zorgen diverse wendingen ervoor dat de ruim acht minuten durende compositie regelmatig verandert van karakter, maar uiteindelijk toch dicht bij de grondvibe blijft en overtuigt.
Hoewel de metal van Shoot The Messiah diverse kanten op beweegt, cirkelt het altijd rond de death-/thrashmetal. Zo ook in Adducam Infernum waar strakke thrash in de basis zorgt voor een pittig geluid. Qua zang moet ik denken aan het geluid van Amon Amarth. Iets dat later ook nog wel een keer voorbij komt. Het geheel is snel, pittig en stabiel neergezet. De afsluiter Morgellon heeft eenzelfde karakter. Nog even wordt het album rap afgesloten en ook hier is het vooral de basis die zo verdomde solide is neergezet en waar de krachtige zang extra gewicht biedt aan de diverse knappe wendingen.
Maar zo meteen naar het einde van het album toegaand, ga ik toch wel erg strak door de bocht, want met Here Dead We Lie zet Shoot The Messiah ook een sterke compositie neer. Er wordt gebruik gemaakt van een minimum aan tekst, maar muzikaal past het allemaal mooi in elkaar. Het dominante drumgeluid krijgt een meerwaarde in combinatie met de gitaarmelodie en een stroperige zware riff. In de zwaarte van de compositie komen er rustpunten naar voren inclusief een mooie gitaarsolo die rust biedt en je even kan doen ademhalen voordat er weer langzaam versneld wordt. Het sfeerbeeld gaat daarna nog even door in Locust Of The Abyss met een akoestisch stuk, maar dat betreft de wel bekende stilte voor de storm die tot volle wasdom komt in Civiltrapped.
Kill All Gods heeft een tijdje op de plank gelegen in de vakantie, maar ik wist dat dit een album was dat erom vroeg om beluisterd te worden. Shoot The Messiah biedt je een mooi geluid vanuit een death-/thrashbasis maar schroomt niet om wat kleine zijwegen in te slaan en toch een totaal geluid neer te zetten.