Shuffle – #WontTheyFade?

De alternatieve progressieve rock van Shuffle vraagt even aandacht op #WontTheyFade?. Het duurde bij mij namelijk heel even voordat ik het geluid van Shuffle wist te waarderen. Niet dat de muziek op het album nu zo moeilijk, complex of anders is. Mijn spiegelneuronen moesten zich gewoon even schikken in de extraterrestriale zoektocht waarop Shuffle zich beroept.
Nu is er naar mijn idee weinig spacy aan het album dat een aardig progressieve inslag kent over de hele linie met veelal hiphopinvloeden aan het begin en een meer rustig karakter naar het einde toe.  Spoil The Ground is mooi progressief gevoerd met een fijne repeterende riffpartij waardoor een bepaald soort spanning zich ontfermt over je. Daarnaast is de variatie in sfeer bevorderlijk voor het geluid alhier.
Opvallend en leuk is het hiphopkarakter dat in Swith to The Otherside, Paranoia Of The Soul en Checkmate prominent aanwezig is. De mix van hiphop, metal en progrock is verfrissend en de vette riff ondersteunt daarmee de massieve basis met luchtige zangpartijen. Vooral de refreinen zijn melodieus met krachtige (prog)rock elementen er tussendoor.  De nadruk is Paranoia Of The Soul ligt niet helemaal bij de hiphop omdat de progelementen eigenlijk toch meer aanwezig zijn rond de hiphop zangmelodie. Het staat wel als een paal boven water dat deze compositie uitstekend opgebouwd is, genoeg variatie in zich heeft en daarmee een heerlijke compositie is op #WontTheyFade? . Het einde van Checkmate biedt de luisteraar alvast een voorproefje van wat er nog meer te halen valt op het album. Het eindigt namelijk prachtige sferisch, bijna kerkelijk door de rei-zang, met een prominent drumgeluid en slechts piano en zang aan het eind. Nog nagenietend zet Faded Chalk Lines stevig(er) in. Er wordt muzikaal wat grover en zwaarder ingezet, maar de zang klinkt helder en krijgt door een gruntpartij meer ‘body’.
Vanaf het veelzijdige Behind Ur Screen verandert de setting ietwat, zoals al eerder beschreven. De zware randjes zijn er wat afgeschuurd en er lijkt wat ballast overboord te zijn gegooid. Wintertide is gestoeld op een flinke dosis melancholie en de toevoeging van het vrouwelijke stemgeluid stuwt de sfeer zeker op. Terwijl de compositie gestaag voortglijdt op de wolken der emotie merk je bijna niet dat de laatste compositie Virtual Hero van start is gegaan. Virtual Hero duurt ruimt twaalf minuten en mag zeker als trotse afsluiter genoemd worden. De spanning bouwt zich langzaam op. Zo langzaam dat je steeds verder meegenomen wordt in de wereld van Shuffle. Betoverd ervaar je je alleen op de wereld en zeker wanneer na zes minuten de compositie een instrumentaal vervolg krijgt met alle progtoeters en progbellen eraan in een nog altijd melancholieke setting.
Ik ben gaandeweg gaan houden van het geluid van Shuffle. De verwarring blijft nog altijd wel een beetje bestaan wanneer je de hiphopachtige composities gaat vergelijken met de sferische composities meer naar het eind, maar over de hele linie is het juist die veelzijdigheid die wel aanspreekt.