Side Effects – Descending Rabbit Holes

Een portie stevige (progressieve) rock en metal uit Kroatië. Tot u gebracht door het power trio Side Effects.
Bij het lezen van de biografie op de website van de band dacht ik even dat de loftrompet ook deel uitmaakt van het instrumentarium. Van het spelen in het voorprogramma van Whitesnake, Richie Kotzen en Paul Gilbert tot referenties aan Alter Bridge, Dream Theater en The Winery Dogs. Deze informatie maakte mij nog nieuwsgieriger naar het vierde album Descending Rabbit Holes van de Kroaten. Te meer omdat de drie voorgaande albums mijn trommelvliezen nooit hebben bereikt.
Dit album heeft mij positief verrast. De negen composities steken over het algemeen goed in elkaar. Muzikaal is alles keurig verzorgd, de heren beheersen hun instrument en de productie deugt. Op het puntige en hyper Don’t Contradict The Facts trekt men gelijk stevig van leer. De zang van Ivan Mihaljevic is irritant schreeuwerig, maar zijn gitaarsolo flitsend en loepzuiver. Die strakke lijn wordt doorgetrokken In The Shadow Of A Crumbled Fort. Al komt de afwisselende zang hier beter tot zijn recht. Het nummer doet me bij vlagen denken aan Mother Bass.
De heren verstaan ook de kunst om gedoseerd gas terug te nemen. Dat doen zij bijvoorbeeld op Scratch The Surface. Het nummer is melodieus en kent gedubbelde vocalen. Ook het donkere Diversion, met een prominente rol voor Marko Karacic Karo met zijn kunsten op basgitaar, hoort tot deze categorie. Deze afwisseling zorgt ervoor dat het album goed uitgebalanceerd is. Op Hideout zakt het tempo verder in en wordt het wel erg mellow. Colorblind is weer een lekkere rocksong met enkele vervormde gitaarsolo’s.
Toetsen komen zeer spaarzaam voor. Wie de toetsen voor rekening neemt wordt nergens vermeld. Natuurlijk, klavieren zijn voor deze band slechts een muzikaal bijproduct. Maar toch. Het fraaie Dream Theater-achtige The Siren Song zou met vettere toetsen meer aan kracht hebben gewonnen. Nu klinkt het, afgezien van een mooie solo, wat flets. Al is dat natuurlijk ook persoonlijke smaak. Desondanks vind ik dit nummer mede door het sublieme gitaarspel het hoogtepunt van Descending Rabbit Holes.
Met zeven minuten is het afsluitende Obituary Of Common Sense het langste nummer. Het is een aaneenschakeling van al het voorgaande. Je merkt dat de band moeite heeft met nummers van een dergelijk speelduur. Mijn gedachten dwaalden na verloop wat weg. Alles overziende overstijgt dit album ruim de middelmaat. Het verdient dan ook een luisterend onderzoek voor liefhebbers van in deze recensie genoemde bands.