Deze band uit Stockholm bestaat al sinds 1997 en heeft in al die jaren al een geweldige discografie opgebouwd. Toch is het op Rockportaal pas de eerste review…
Zoals wij wel vaker meemaken komt er ineens een track van een band voorbij waarvan je denkt “wooow”. Het eerste dat je dan doet is onderzoek doen naar de band, de geschiedenis en discografie, waarbij je tot de ontdekking komt dat je heel wat hebt laten liggen. Zo ook in mijn geval met het Zweedse Siena Root. Twee jaar geleden kwam ik de naam voor het eerst tegen op de hele fijne compilatie “European Rock Invasion Vol. 1 Swenskt Anfall” van het Duitse H42 records. Hierop 4 livetracks dus van Zweedse bands waaronder Spiritual Beggars en opener ‘Mountain II’ van Siena Root dat opgenomen in 2007. Oorspronkelijk alleen uitgegeven op de single Mountain Songs. Deze ruime 6 minuten grepen mij direct vast en dat was het bekende wow momentje voor mij. De combinatie van psychedelische rock, progrock, classic- en bluesrock met als basis de heilige drie-eenheid bas, gitaar en drums. Hierover zwevende Hammond en keyboards. Wat het geluid ook heel typerend maakt is het gebruik van puur alleen analoge technologie. Een geluid dat de band zelf omschrijft als een Dynamic Root Rock Experience.
Op het vorige album “The Secret of Our Time”, uit 2021, was de huidige gitarist Johan Borgström nog één van de gastartiesten. Dat is ook een typerend feit rond de band. In de loop der jaren is er een enorme lijst van namen te vinden in de credits. Naast Johan bestaat de band nu uit Sam Riffer (bas), Love Forsberg (percussie) en zangeres/toetseniste Zubaida Solid.
Deze maand komt, voor het eerst nu via Atomic Fire records, het tiende studioalbum uit met de titel “Revelation”. Het bevat 11 tracks die de, inmiddels voor mij, bekende sound weergaloos de woonkamer in stampt. De opener is ‘Coincidence & Fate” dat tevens al een tijdje geleden uitgebracht was als een eerste single. Zodra de plaat start duurt het geen 10 seconden voordat mijn hoofd begint te schudden en mijn mondhoeken omhoog komen. Met een grote grijns laat ik het op me afkomen. De warme rauwe vocalen van Zubaida raken mij ook nu weer tot op het bot. Meteen weet je dat het wel goed zit met dit album. Na een viertal meer uptempo tracks is het tijd voor ‘Rusty Roads’. Dit is een ballad waarbij de Hammond ook een fantastische bijrol krijgt. De samenzang tussen de toetsen en het strottenhoofd van de frontvrouw is magistraal. Ik ben echt een softy wat dat betreft en zodra het instrumentale Dalecarlia Stroll inzet worden mijn knieën week. Dat helemaal als er bovendien ook nog een dwarsfluit mee gaat doen . ‘Leaving the City’ doen we daarna letterlijk en wel richting het verre Oosten. Mijn gedachten dwalen meteen af richting het nummer ‘Caravansarai’ van de Canadese zangeres Loreena McKennit. De muziek schuurt er rakelings langs en wat overblijft is wederom een langzame ballade met een citer in de hoofdrol. ‘Madhukauns’ is het op één na laatste nummer en geeft dat instrument een nog prominentere rol. Met ruim 6 minuten is het geen epic te noemen maar de variatie is te gek. Dit opzwepende instrumentale nummer zal straks in een zaal het publiek meenemen naar een daverende climax wat uitmondt in een gigantisch oorgasme. Afsluiter is de tweede single ‘Keeper of the Flame’. Een typische bluesrockstamper om dit alles mee te beëindigen en de woonkamer ineens na 5 minuten in een totale stilte achterlaat.
Dit is uiteindelijk een vrij afwisselend album geworden waarbij de liefhebbers van dit genre weer worden verwend. Al vanaf het prille begin tot nu heeft deze band geen enkel zwak album uitgebracht en ook nu weer is het raak. Ik moet toegeven dat ik dit nog nooit heb live mogen meemaken maar zodra ik de kans krijg ben ik er zeker bij.