De Nederlandse modernmetalgitarist Sietse de Krieger is dan eindelijk zo ver om zijn debuut EP Zenith begin augustus op de markt te brengen. Deze getalenteerde gitarist ken je ongetwijfeld al van bands als Raven Called Sin, Crisis Theory, Wake Of Dawn of Sugar Spine.
Met de EP Zenith bewijst hij dat niet alleen een belangrijke speler is binnen de bovengenoemde bands, maar dat het vooral een bruggenbouwer is. Een muzikant die de kwaliteiten van collega’s verbindt om samen tot composities te komen die het gemiddelde niveau te ontstijgen.
Over Zenith vertelt Sietse zelf: “Zenith verkent de desillusie en interne strijd van een individu dat gevangen zit tussen tegenstrijdige filosofieën en maatschappelijke verwachtingen. De teksten combineren thema’s van persoonlijke introspectie, maatschappelijke kritiek en een verlangen naar authenticiteit. Het verhaal gaat in op de reis van zelfontdekking en de wens om los te breken van de beperkingen die de samenleving oplegt en neemt de luisteraars mee door de chaos van het bestaan, waar de lijnen tussen waarheid en bedrog vervagen.”
Drie singles zijn de EP al vooraf gegaan. Voor The Weakest Predator ging hij de samenwerking aan met Sugar Spine en VinceHatred. Een compositie waarin duidelijk wordt dat Sietse zijn passie voor muziek weet om te toveren in een aanstekelijk geluid. Hij laat zich hierbij niet remmen door enige grenzen in de (nu-)metal. Elektronische elementen zijn subtiel verweven in het krachtige metalgeluid en VinceHatred mag zich uitleven in de strakke basis dat doorspekt is met een sterke melodie en een aantal leuke breakdowns.
De tweede single met zang van Daniel Brooke is The Worst.
Hoewel The Worst toch weer anders van aard is qua karakter, past het wel mooi in het verlengde van The Weakest Predator. De unieke mix van moderne metal en elektronische elementen blijft aantrekkelijk om naar te luisteren.
In The Worst wordt de strijd tussen tegenstrijdige emoties en identiteiten uitgebeeld. Het figuur voelt zich verscheurd tussen verleden en toekomst, worstelend met interne gevechten en onzekerheden. Ondanks het erkennen van persoonlijke gebreken, is er een uitdagende reis naar zelfreflectie. Muzikaal zijn de contrasten en de strijd op een subtiele manier verwerkt in de intensiteit van de compositie. Afwisselend is de ‘gekweldheid’ in tekst en muziek sterk zicht-/hoorbaar. Het blijkt maar weer dat samenwerkverbanden een chemie losmaken die ervoor zorgt dat de optelsom van de delen soms het totaal overstijgt.
Mees Stevens van Torn Of Oblivion verleent zijn medewerking aan titelnummer Zenith dat een vet geluid neerzet dat live zeker tot de verbeelding zou spreken. Het ietwat schelle stemgeluid van Mees past uitstekend in de groovende basis die de grondslag vormt voor Zenith. Daarbij is er qua tempo genoeg afwisseling waardoor de compositie energiek aan je voorbij gaat. Mees Stevens is trouwens ook de gast in Masquerade waarin ook Sugar Spine (met Josh Muncke) aangetreden is om het geluid een extra boost te geven. Vanaf de eerste seconden is het genieten van de zwaarte in de compositie en de beukende gitaarmuur die op je afkomt. Het samenspel tussen de beide zangers zorgt ervoor dat ze elkaar uitdagen en tot grotere hoogtes weten te brengen. Naar het einde toe ontketent Sietse alle metalkrachten wat resulteert in een enorme explosieve afsluiter van de compositie.
De EP start met Illusions waarin Mike Evans (Profiler) zijn opwachting maakt. In het gehele plaatje toch weer een opmerkelijke compositie die enerzijds in het verlengde ligt van de overige composities, maar wel een bijzonder eigen geluid in zich heeft. De vele muzikale gezichten van Sietse openbaren zich op deze manier op een uiterst geraffineerde manier. Zonder daarbij zijn basisidentiteit los te laten.
Met de drie singles liet Sietse de Krieger al horen dat we met hem een mooie (nieuwe) speler in de Nederlandse metal hebben. Hoewel dat voor de trouwe lezer op Rockportaal natuurlijk al duidelijk was met zijn werk in de bands die genoemd worden in de inleiding. De twee extra composities op de EP Zenith zijn een prachtige aanvulling en zelf ben ik vooral gecharmeerd van het geluid op Masquerade waarin alle stukjes in één keer op hun plaats vallen en de verbinding van Josh Muncke/Sugar Spine en Mees Stevens enorm aanspreekt.
Sietse blijft een naam om te onthouden. En met Zenith levert hij een EP af dat hij als een visitekaartje met een gouden rand mag ronddelen.