De beide nummers klinken ontzettend vet en de energie druipt er gewoon vanaf. Bij iedere luisterbeurt lijkt er een nieuw luikje op te gaan in de compositie zodat het zo rond de kerstdagen één grote muzikale adventkalender lijkt te zijn. Elementen uit de (nu-)metal komen voorbij. Daarnaast zijn er de nodige progressieve rockaccenten en klinkt het zangduo Mikee W. Goodman (verantwoordelijk voor alle teksten) en Justin Hill buiten hun eigen stemgeluid als een kruising tussen Jonathan Davis en Randy Blyth. Als geheel blaast SikTh me in de eerste twee nummers van mijn stoel met de overrompelende ritmes en zenuwtergende gitaarklanken van Pin en Dan (niet te verwarren met Cor en Don).
Met het nummer Under The Weeping Moon richt SikTh zich meer op een breder publiek door gangbare refreinen en een meer gepolijst geluid met dito stemgeluid. Betekent niet dat de ‘groove’ eruit is; er zijn nog de nodige onverwachte chaosmomenten waarmee SikTh ervoor zorgt dat je niet rustig achterover leunend even een muziekje kan nuttigen.
Het ‘strafste’ gedeelte van het album is nu wel voorbij.
Tokyo Lights is ongetwijfeld een leuk verhaal, maar voor mij niet heel bijzonder voor dit mini-album. Af en toe moet ik denken aan de personage Dobby uit Harry Potter, maar dat zal vast niet te bedoeling zijn.
Gelukkig weet SikTh met Wallking Shadows de groove weer te herpakken. De compositie is wat minder krachtig dan de eerste helft van het album, maar het loopt wel lekker en hoewel je aanvankelijk denkt het nummer te doorgronden weet de band ook hier allerlei ‘hooks’ en stijlwisselingen prettig in het nummer te verwerken.
Aan het eind van dit mini-album zet de band me wederom op het verkeerde been. Van Days Are Dreamed weet ik niet goed wat ik moet denken. Het is langzaam, heeft een bepaalde spanning in zich, maar brengt me ook in de war. Een fraai nummer, maar of het op Opacities hoort, dat weet ik niet en misschien juist hoort het het daarom wel op.
SikTh is een namelijk een band die eigenlijk altijd verrassend uit de hoek weet te komen met hele goede composities, maar nooit voorspelbaar zijn. Opacities is een mooie come-back van de band. Nog even wachten op een volledig album. 2015 eindigt alvast wel lekker.