SikTh – The Future In Whose Eyes?

Opgewarmde koffie is niet slecht, maar smaakt nooit zoals een vers bakkie. Een metafoor die bij relaties nogal eens naar voren wil komen. Bij SikTh ligt dat een beetje anders. Toen Mikee Goodman en Justin Hill in 2007 uit de band stapten, was dat de uiteindelijke aanleiding voor de band om er in 2008 mee te stoppen. Toch waren ze er in 2013 ineens op het Download Festival, brachten ze de EP Opacities in 2015 uit en ligt er in 2017 een compleet nieuw album in de winkels.
Mikee Goodman is weer terug en de plaats van Justin Hill is ingevuld door Joe Rosser. Op het nieuwe album The Futurs In Whose Eyes? geen opgewarmde koffie maar een nieuw vers bakkie met een vertrouwd, doch nieuw, smaakje.
De muziek van SikTh op The Future In Whose Eyes? is niet in het kort te omschrijven. Wanneer je toch een poging zou willen wagen zou progressieve hardcoremetal misschien nog het meest in de buurt komen. Het grooved in ieder geval. Het met een sterke riff en strak drumgeluid gevulde Vivid is daar een mooi voorbeeld van. Maar ook The Aura heeft het funky-groovende geluid stevig verankerd in de basis. Binnen die groove is het basgeluid van James Leach lekker stevig naar voren gezet in het complete geluid. De kracht van The Aura ligt niet alleen in de funkygroove. SikTh krijgt het voor elkaar in de metalgeoriënteerde setting goed uit de hoek te komen met een catchy refrein dat wel wat hoofden gaat doen bewegen. Het groovende element doet het geluid van SikTh bewegen richting de nu-metal zoals KoRn die neerzet. Een vergelijking die je ook zou kunnen toepassen op Riddles Of Humanity. Een compositie die vooral gekenmerkt wordt door het opzwepende gitaargeluid van Graham “Pin” Pinney en het voortstuwende karakter van de drums. De zangpartijen zijn heel gevarieerd. Het loopt van melodieus tot meer extreme zangpartijen. Het geeft de compositie een wat ‘hysterisch’ karakter. System Of A Down maakt eveneens gebruik van deze manier van muziek maken. Hoewel het sommigen zal kunnen afstoten, past het uitstekend binnen het geluid van SikTh. Gelukkig beperkt het zich niet tot deze compositie. De liefhebber kan zijn hart ophalen bij Ride The Illusion en Century Of The Narcissist?.
Dat de band in de hoek van de progressieve metal wordt geplaatst, wordt duidelijk bij het beluisteren van Cracks Of Light, Weaver Of Woe en No Wishbones. Het is genieten van het drumgeluid en het spelen met melodie en kracht. Aan de ene kant zijn het uiterst toegankelijke composities maar aan de andere kant is het duidelijk dat SikTh hier juist de extremen opzoekt en wars is van bepaalde wetten of regels. Vooral in No Wishbones weet de band het uiterst interessant te houden door de aandacht en ruimte die is ingeruimd voor de ritmewisselingen waarin melodie contra hysterica voor het nodige plezier zorgt.
Je kunt wel zeggen dat SikTh terug is. Een band die met relatief weinig albums toch als zeer invloedrijk genoemd mag worden en die dat met The Future In Whose Eyes? dat zeer zeker weer bewijst.