Tijdens het opnameproces kregen sommige bandleden te maken met overlijdens in de directe omgeving en daar bovenop orkaan Irma die onuitgenodigd verwoestend langskwam. Dan kun je bij de pakken neer gaan zitten, maar Silenmara heeft zichzelf de opdracht gesteld om juist deze negatieve ervaringen/energie om te zetten in zes stevige composities. Daarbij gaan ze uit van de visie dat iedereen een keus heeft en dat die keus uiteindelijk bepaalt wat je terugkrijgt. Vooral in de compositie Visionary komt naar voren dat je altijd twee wegen hebt om uit te kiezen. Deze visie hebben ze vertaald in een stuk gretige muziek dat ingeleid wordt door een prettig klinkende gitaarmelodie die de aanzet is voor een uptempo stuk waarin de agressief klinkende zanglijn het basale gevoel aardig aanwakkert. De clean vocals die op het tweede spoor mee gaan draaien, bieden een mooi evenwicht tussen kracht en emotie. De gitaarmelodie uit het begin komt regelmatig terug en is halverwege het startpunt voor de basgitaar om zichzelf eens flink te profileren waarna de band even uit zijn dak gaat met het spel der ritme.
Dat spel der ritmes is een fraai accent dat Silenmara ook later in Locust even grondig en uitgebreider overdoet. Dit is moderne deathmetalcore met elementen waar een progband met interesse naar zou kunnen luisteren.
Wanneer het gaat over een pot goede deathmetal kom je ruimschoots aan je trekken in Rampallian. Deze compositie kan gerust gerekend worden tot een ervaring die goed binnen de deathmetal past. Zanger Reggie Miller haalt alles uit de kast om het groovende ritme van meer zwaarte te voorzien. In God Of Particle zijn de deathmetalelementen ook ruimschoots aanwezig maar hebben we toch te maken met een gevarieerde compositie waarin de sterke deathmetal mooi wordt gecombineerd met de metalcore zoals bijvoorbeeld Soilwork dat neerzet. Er is sprake van een evenwichtige balans tussen kracht en souplesse. Dit uit zich een strak gitaargeluid in de basis die aangevuld wordt een fraaie gitaarsolo. Maar ook op zanggebied evolueert de compositie van ‘onbehouwen’ krachtige grunts naar melodieuze clean vocals. En op beide gebieden is het smullen van wat de luisteraar krijgt aangeboden. Een opzet die in Bed Of Lies ook wordt toegepast.
The Black sluit het geheel in stijl af. Het wordt eveneens sterk gekenmerkt door een strakke melodie waarin vooral het drumwerk van Adrian Perez nadrukkelijk een rol speelt in het voortstuwende karakter van de compositie. Daarbij zijn de clean vocals mooi uitgevoerd en bieden ze een emotievol extra accent aan het geheel.
Al met al zorgt ook Silenmara met deze EP (de derde in de reeks) dat ik het jaar heerlijk kan afsluiten. Mocht er nu nog een orkaan van de vierde categorie over Amerika heen komen walsen dit jaar, zou Silenmara geen slechte naam zijn.