Silent Line – Shattered Shores

Het vorige album van Silent Line, getiteld Born Of Dying Star dateert alweer uit 2012. Anno 2016 komt de band met het vervolg. Een album waarvan de basis duidelijk ligt in de deathmetal, maar waar paganinvloeden en melodie belangrijke factoren zijn als het gaat om het grote geheel. Voor mij wordt in de opener Frost Of The Night wel duidelijk dat Silent Line een equivalent zou kunnen zijn van Eluveitie (zonder de zangeressen dan).
Het tempo ligt behoorlijk hoog, vooral in het drumgeluid van Adam Kallstrom, maar in de refreinen zorgt het gitaargeluid van Randy Bergh en Mike Burton (die overigens een flinke grunt in zich heeft) voor het pagangevoel. Die continue balans tussen deathmetal en paganmetal is een hoorbare rode draad op Shattered Shores. In Summersong komt dat eveneens heel duidelijk naar voren. De clean vocals van Matthew Massinon stelen in deze compositie de show. De grunts van Burton zijn hier dan wel weer de krenten in de pap. Vanuit een akoestisch intro volgt er een krachtig en snel vervolg. Leuk is dan wel weer dat aan het eind een stijlwisseling even de wenkbrauwen doet fronsen. Ander hoogtepunt en sterke compositie is Starfall. De ingrediënten zijn nagenoeg hetzelfde, maar ondersteund door een lekkere riff komt de melodische deathmetal mooi naar voren in dit nummer. Het titelnummer bestaat uit twee afzonderlijke delen die nauw met elkaar verbonden zijn en verhaalt over isolatie, angst en wanhoop hoewel Shattered Shores II A New Beginning meer positief getint is.
Daarnaast laat Silent Line zich van zijn humoristische kant horen door het nummer Drag Me Down van One Direction in een metaljasje te steken. Het nummer staat niet op het album en moet ook, volgens de band, niet té serieus genomen worden. Bekijk de clip op: https://www.youtube.com/watch?v=-x_60IK1nNk