Silent Winter – The Circles Of Hell

Silent Winter bestaat al wat jaartjes. Opgericht halverwege de jaren negentig zijn er twee demo’s uitgebracght. Toen was het een hele tijd stil totdat de band zichzelf weer nieuw leven inblies met vier nieuwe bandleden en een EP uitgebracht werd. De oorspronkelijke leden gitarist Kiriakos Balanos en bassist Giorgos Loukakis ontvingen hierop goede reacties. In 2019 resulteerde dat in een deal met Sonic Age Records voor de release van het nieuwe album The Circles Of Hell. Een album dat een fraai geluid laat horen en fris en energiek klinkt.
Na de opwarmer Infernum wordt dat meteen duidelijk in Soul Reaper. Het geluid van Silent Winter klinkt vertrouwd en dat komt mede door overeenkomsten in het geluid met een band als Iron Maiden. Geregeld moet ik ook aan Bruce Dickinson denken bij de zang van Mike Livas. Hij heeft een groot bereik en ook de hogere regionen schuwt hij niet in zijn zangpartijen. De muziek is ergens te plaatsen tussen de hardrock van Iron Maiden en de powermetal van Gloryhammer. Daar zorgen de gitaristen Kiriakos Balanos en Vaggelis Papadimitriou voor in combinatie met de zang en de subtiele keyboardpartijen van Yiannis Manopoulos. In Warriors Of The Sun gaan ze verder voort en de lichtvoetigheid biedt daarna ook overeenkomsten met Freedom Call. Alleszins een zeer geslaagde combinatie.
Bij Follow The Night word ik vooral getroffen door het aantrekkelijke tempo en het melodieuze refrein waarin Mike Livas me weer weet te raken met zijn zangkwaliteiten. In Final Storm ontkom je er, mede door de teksten, niet aan dat Sabaton in de compositie doorklinkt. Het is een strijdlied pur sang en zou het live wel eens heel goed kunnen gaan doen.
Dat Silent Winter meer is dan een powermetal/rockband blijkt uit de ballad/duet Silent Cry dat uitstekend opgebouwd is en vanuit prachtige emotionele zang toewerkt naar een krachiger en sneller karakter. De operazang past daar helemaal in.
Na het wat langzamere Keeper Of The Light trekt Silent Winter alle registers nog een keer open voor het titelnummer The Circles Of Hell. Een compositie waarin alles wel netjes op een rijtje staat en waarin alle elementen elkaar versterken. Zeker wanneer de band ook nog eens wat tempowisselingen toepast in het geluid.
The Circles Of Hell is een uitstekend album voor de liefhebbers van de (oude) hardrock, van powermetal en de beleving van Avantasia. De negen composities hebben tempo, variatie en spreken zeer zeker aan.