En zo belandt er wederom een album uit 2023 op mijn mat. Dit keer een album dat mijn mondhoeken naar boven doet krullen. En dat komt door het heavymetalkarakter dat het album Utopia van Silent Winter ademt. De band komt uit Griekenland en kent zijn oorsprong reeds in 1995. Vanuit de invloeden van bands als Helloween, Stratovarius en Gamma Ray werd er op een mooie manier muziek gemaakt. Maar omstandigheden zorgden ervoor dat de band in 1999 toopte met bestaan. Na een fikse pauze van negentien jaar keerde de band echter terug in 2018 met de EP The War Is Here. Sindsdien breidt de band de discografie aardig uit en Utopia is het derde album van de band.
Zoals gezegd ligt het centrale idee van de band in de heavymetal zoals we die zo goed kennen vanuit de vorige eeuw. Vooral in de eerste helft van het album is dit karakter sterk aanwezig. We Burn The Future opent het album in een lekker tempo en de gtiaartandem bestaande uit Kiriakos Balanos en Vaggelis Papadimitriou zorgen ervoor dat het meteen raak is. Ik moest even wennen aan het (falset)stemgeluid van Mike Livas, maar dat wende al snel. Het past goed bij de muziek die Silent Winter neerzet en hij laat verder op het album horen dat zijn bereik vrij omvangrijk is en daarmee past in de gehele muzikale lijn van de band. Het is meteen opvallend dat Silent Winter weet hoe ze aantrekkelijke composities moeten opbouwen. Een duidelijke afscheiding van couplet en refrein maakt het overzichtelijk, behapbaar en aantrekkelijk om naar te luisteren. In Hands Held High neemt de band een stapje terug en start het geheel met akoestisch spel en een diepere, bijna klassieke laag. Het is net geen ballade, maar meer een heavymetalanthem dat de vuisten in de lucht doet steken. In Reign Of The Tyrants verschuift het klassieke heavymetalgeluid iets meer naar de powermetalkant. Dat komt enerzijds door het tempo dat is opgeschroefd en door het toetsenspel van Maria Mosxeta. Haar spel geeft het geheel meer diepte en daardoor zeker meer power.
Dat Judas Priest tot de helden van de bandleden gerekend mag worden, is duidelijk te horen in Manifest Of God. Het stevige tempo, de strakke gitaarpartijen en de zang van Mike zorgen ervoor dat je niet onder de invloed van Priest uitkomt.
Reborn ligt weer meer in het straatje van de powermetal of met Heart Is A Lonely Hunter het album te vervolgen. Laatsgenoemde is naar mijn mening een goede single dat menig radiostation in zijn playlist zou moeten opnemen. Het tempo krijgt in Silent Shadows en vooral in titelnummer en afsluiter Utopia nog een flinke boost, waarmee ik mag concluderen dat Silent Winter een zeer prettig album heeft uitgebracht dat heel gemakkelijk wegluistert. Liefhebbers van de oude heavymetal en/of aanstekelijke powermetal kunnen Utopia gerust meermalen afdraaien.