Silver Lake by Esa Holopainen

Esa Holopainen is geen vreemde voor de vele liefhebbers van de Scandinavische metalscene. Hij is vooral bekend als oprichter, gitarist en tekstschrijver van de Finse band Amorphis. Op 29 mei komt zijn eerste solo-album uit waarvoor hij een hele lijst aan vrienden uit de muziekwereld heeft uitgenodigd.
Opener en titeltrack Silver Lake is een instrumentale gitaartrack. Een fraai rustig intro van wat een bijzonder album blijkt te zijn.
Jonas Renske is de eerste gast en zingt op het nummer Sentiment. Ik kan niet om het feit heen dat de bijzonder typerende stem van Jonas het geheel laat klinken als een fraaie Katatonia ballad. Storm was al uitgebracht als eerste single. De zangpartijen zijn gedaan door Håkan Hemlin, de vocalist van de Zweedse act Nordman. Ik had nog niet eerder van Nordman gehoord en dat is als metalhead niet zo heel vreemd. Normaliter in het Zweeds gezongen folk-muziek. Op dit nummer bewijst hij echter wel dat hij het in zich heeft om krachtig te kunnen zingen. Iets wat hij in zijn eigen band niet vaak laat horen. Nog een grootheid is toch wel Einar Solberg van Leprous. Op het nummer Ray Of Light laat hij van zich horen en dat geeft het album ineens een andere sfeer.  Vesa-Matti Loiri is wat dat betreft wel de vreemde eend in de bijt op deze schijf. De inmiddels 76 jaar oude Finse acteur spreekt in zijn moedertaal op het nummer Alkusointu. Het geheel is heel erg fraai en mysterieus te noemen. Hierna gaat het tempo er even op zodra Amorphis collega Tomi Joutsen op het nummer In her Solitude door de boxen grunt. Björn ’Speed’ Strid is vooral bekend van zijn vocalen bij de band Soilwork. Promising Sun is een mix tussen aan de ene kant de muziekstijl van Amorphis en aan de andere kant de stem van Björn. Dit zou ik best live een keer willen meemaken. Of zelfs een compleet album op deze manier. Ik vind het een geweldig huwelijk van stijlen. Ja en natuurlijk kan Esa er niet omheen. Dit zou een grove schande zijn natuurlijk als onze eigen Anneke van Giersbergen niet uitgenodigd zou zijn voor dit album. De grote vriendin van de band zingt op Fading Moon op haar eigen onmiskenbare wijze het nummer in. Krachtig en zuiver als we haar kennen. De eer om de afsluiter Apprentice in te zingen gaat wederom naar Jonas Renske. Het is meer akoestisch dan het andere nummer en daar past zijn stem erg goed bij. 
Al met al een prachtig album dat door de vele gasten erg gevarieerd is geworden. Soms logischerwijs erg herkenbaar de sound van Amorphis, maar het ligt er niet overal dik bovenop. Een album als dit kan ook vaak klinken als een leuk verzamelalbum dat je één keer draait en daarna in de kast zet om mooi te zijn. Maar dat is in dit geval zeer zeker niet van toepassing. Ik vind het te gek. Het enige minpunt dat ik kan bedenken is dat het met nog geen 40 minuten aan de korte kant is. Maar dat is uiteraard met een reden. Een nummer meer en het past niet meer op vinyl. En dat is waar de liefhebbers en verzamelaars naar uitkijken. Ook dit album zal via Nuclear Blast worden uitgebracht in diverse kleuren. Ook bij mij zal er één in de collectie belanden.