Toch ligt het niet zo eenvoudig. Originele drummer en oprichter Simon Michael (tevens drummer bij Subway To Sally) is namelijk verantwoordelijk voor het meeste schrijfwerk op het nieuwe album, name het gehele album op en produceerde het album ook.
Er zijn dus de nodige overeenkomsten met Silverlane in 2010. Muzikaal ligt het nieuwe album niet helemaal in het verlengde van My Inner Demon en Above The Others. Dat neemt niet weg dat Silverlane ook op het derde album zeer overtuigt en tevens laat zien dat er een mooie ontwikkeling is geweest in de afgelopen jaren. De composities zijn nog altijd ontsproten aan de powermetalmuziek; de accenten zijn echter wat steviger neergezet.
De twee-jarige dochter van Tom Klossek opent met Twinkle Twinkle Little Star en breekt zo het ijs. En met de riff in I Universe krijg je een mooie opwarmer. De riff is vet en grooved en biedt een mooie start voor de aanstekelijke coupletten en refreinen. Het pakt meteen en met een lichte vergelijking met Sympony X weet je meteen wat zanger Tom Klossek aan kwaliteit in huis heeft. Met Blessed zet Silverlane zich voor mij al definitief neer als band die als een phoenix uit de as is herrezen. Zo gemakkelijk spelend is Blessed aantrekkelijk en lekker neergezet. Ook hier weer zo’n groove die je niet binnen de powermetal zo gauw vindt, maar wel aanspreekt en ook hier weet Silverlane een refrein neer te zetten dat je al gauw meezingt.
Het daaropvolgende Hero Inn Sunset Club is mede geschreven door Uli Holzermer en start met piano. Al gauw wordt het tempo opgevoerd en volgt een fraaie melodie die op de achtergrond gesteund wordt door het machtige gitaarspel. De basismelodie wordt geregeld even onderbroken door verrassende wendingen en een mooi en rustig tussenstuk. Maar steeds wordt er weer gewerkt naar de basismelodie die daarmee de rode draad vormt.
Het is allemaal fijn neergezet en zou een breed publiek moeten aanspreken. Bij Levethian Rising krijg je hetzelfde gevoel als bij Blessed en wordt je geraakt door de eenvoudig te volgen melodie. Daar doen ze in Medusa nog even een schepje bovenop met een refrein om van te smullen. Het klinkt allemaal wat krachtiger en steviger en voor mij is het heel logisch dat dit onder andere als single naar voren is geschoven.
Met Soul Of Tears is het dan even tijd om op adem te komen met de sfeer in deze ballad. Een ballad die naadloos lijkt over te lopen in Scorched Earth. Met dien verstande dat hier de stevige rockbasis weer neergezet wordt. Een basis die wat doet denken aan I Universe, maar toch een eigen karakter krijgt. Het koor dat de refreinen verrijkt, zorgen voor een mooi contrast met het stemgeluid van Tom dat netjes is neergezet. De eerdere vergelijking met Symphony X is al gemaakt en hier doet zijn stem me denken aan The New Black en dat verheugt me ten zeerste.
Voor de eerste single Für Immer Und Ewig mocht Silverlane rekenen op de bijdrage van Patty Gurdy. Een compositie die Duits en Engelstalig is en waarin de stemmen van Patty en Tom een mooi spel spelen. Het album sluit tenslotte af met Life To Die For. Een compositie die past binnen het hele plaatje en zeker wel wat powermetalinvloeden combineert met stevige rockstukken. Het geeft me het gevoel dat ik krijg bij een compositie van Evergrey waarmee gezegd mag worden dat het complete album van voor tot achter overtuigt en de beste elementen uit de rock-/metalkant heeft neergezet in een prachtige come-back.