SIMO – Let Love Show The Way

“Simo spins soulful psychedelic blues rock with an improvisational bent reminiscent of the Grateful Dead and Stevie Ray Vaughan”, aldus Rolling Stone over SIMO. Hoppa! En dan maar aan de verwachtingen proberen te voldoen…
Opmerkelijk is dat SIMO’s tweede album Let Love Show The Way begint met de enige cover op het album, “Stranger’s Blues” van Elmore James. Bijna alsof ze niet overdreven veel vertrouwen hebben in het eigen materiaal. Dat blijkt verderop volstrekt ten onrechte.
De overige negen tracks zijn allemaal geschreven door naamgever, gitarist en zanger JD Simo, al dan niet met anderen. De uit Chicago afkomstige en tegenwoordig in Nashville wonende Simo is min of meer de volgende Joe Bonamassa, in die zin dat hij als tiener al op festivals met grote namen stond. Daarnaast is hij ook een fervent liefhebber van oude apparatuur en speelt daarom vrijwel uitsluitend op gitaren en versterkers van tenminste een paar decennia oud. Geheel in stijl is dit album grotendeels opgenomen met een 1957 Les Paul Goldtop van Duane Allman. Voor de liefhebber heeft hij een Tumblr-pagina, JD’s Vintage Guitar Corner.
Ook de hoes doet eerder aan de jaren zeventig denken dan aan 2016. En natuurlijk is het powertrio (met drummer Adam Abrashoff en bassist Elad Shapiro) een verschijningsvorm die niet overdreven hip is. SIMO doet dan ook geen enkele poging om hip te zijn. Wat ze wel doen is lekker rocken, met een mengsel van seventies hardrock en bluesrock, voorzien van toefjes soul en funk.
Simo gebruikt meestal een lekker smerig gitaargeluid, terwijl hij bij de bluesy solo’s (al dan niet met slide of wah-wah, soms ook gedubbeld) regelmatig associaties oproept met The Allman Brothers en Gov’t Mule. Eigenlijk zit het barstensvol invloeden. Het spartaanse intro van “I’ll Be Around” doet wel denken aan de vroege bluesopnamen, “Becky’s Last Occupation” heeft een Led Zeppelin-feel, er is een akoestische blues met slide (“Today I’m Here”) en er zijn twee lange tracks (“I’d Rather Die In Vain” van tien minuten en de bonustrack “Ain’t Doin’ Nothin'” van veertien minuten) waarin bas en drums een basis leggen voor lange jams van Simo. Op die tracks hoor je ook goed dat het allemaal vrijwel live is opgenomen – en dat is alleen maar positief bedoeld.
Ook als zanger staat Simo zijn mannetje. Het varieert van bluesy tot een krachtige rockstem met southern-rockachtige zanglijnen. Daarbij heeft hij genoeg diepte in zijn stem om flink uit te halen.
“Today I’m Here” is de afsluiting van de standaardeditie van het album. Ga voor de versie met bonustracks als je kans hebt, want dan krijg je er het titelnummer bij, de eerder genoemde jam “Ain’t Doin’ Nothin'” en het van Duane Allman en Eric Clapton bekende “Please Be With Me”.
Als je houdt van seventies bluesgeörienteerde hardrock mag je dit album niet laten liggen. Echt, Rolling Stone overdreef niet. Kwijlen gegarandeerd.
[youtube id=”P7dBW8EZAZ8″]
SIMO website
JD’s Vintage Guitar Corner op Tumblr