Sound Of Contact bestond uit Collins, de gitaristen Matt Dorsey en Kelly Nordstrom en toetsenist/gitarist Dave Kerzner. In 2018 werd het werk aan een opvolger gestaakt en gebruikten Kerzner en Dorsey het materiaal voor het project In Continuum. Collins en Nordstrom gingen uiteindelijk voor dit album samenwerken met producer/engineer Robbie Bronnimann. Opmerkelijk: Collins’ eigen site lijkt al een jaar of zeven niet bijgewerkt en verwijst nog steeds naar Twitter- en YouTubeaccounts van Sound Of Contact.
Bronnimann laatste zal ongetwijfeld sterk van invloed geweest zijn op het geluid. Hij krijgt bijvoorbeeld credits voor het ‘sound design’, iets wat je zelden bij een rockalbum tegenkomt. Sterker nog: ondanks dat Collins een meer dan verdienstelijk drummer is – genetisch belast, want hij is de oudste zoon van Phil Collins – hoor je op dit album heel veel programming in plaats van echte drums. Een track als The Universe Inside Of Me is dan ook echt niet als rock te betitelen, maar alleen als synthpop. Bij Man Made Man hoor je wel hier en daar een gitaar die een idee geeft van hoe het als rocksong had kunnen klinken, maar wederom overheerst de drum programming.
Collins heeft nog steeds een prachtige stem – wel wat lijkend op die van zijn vader, maar wat minder schel – en ook in de composities is de verwantschap met Sound Of Contact wel hoorbaar, met name halverwege het album met This Is The Time, Thoughts That Matter en I Will Be Waiting. Op zich is de stijl van dit album geen opmerkelijk uitstapje voor Collins, want hij heeft ook op eerdere soloalbums veel elektronica gebruikt, zij het toch wat minder overheersend dan hier. De meesten zullen hem echter vooral kennen van Sound Of Contact en dan is het goed om te weten dat de stijl hier wel heel anders is, vooral in de instrumentale uitwerking. Het is echt vooral electropop met randjes prog, waar Sound Of Contact synth-heavy poppy progrock was.
Neem daarom de tijd om te wennen aan het nieuwe geluid voor je een oordeel velt. De prima composities en fijne stem van Collins ten spijt, zijn er voor mij uiteindelijk toch echt te weinig gitaren en echte drums te horen.
Simon Collins website