Even voor de kerstdagen kwam Lost And Found met twee kerstnummers op de proppen. Het bleek een project te zijn van Simon Marwood (Fatal vision) en Christine Corless). In de aankondiging werd ik getriggerd door de namen van Vinny Burns, Alessandro Del Vecchio, Ronk Wikso en Lee Sklar. Niet de minste muzikanten om muziek mee te maken. Voor 2024 is er een album gepland van Lost And Found, dus het leek me een goed idee om Simon een paar vragen te stellen op de grens van 2023 en 2024.
1. Je bent actief in Fatal Vision. Wat is de reden om een stap opzij te doen om je eigen dingen te doen?
Eenvoudig antwoord: ik doe geen stap opzij — Fatal Vision is momenteel erg actief, we hebben onze derde plaat bijna klaar voor gebruik; Sterker nog, ik ben later vandaag de zang voor de eerste single aan het opnemen in mijn studio. We hebben een heruitgave van het nummer waarvan we dachten dat het onze grote hit zou worden in de eerste versie van de band uit de jaren tachtig, ‘Little Rebel’, met een moderne versie, een hartverscheurende akoestische versie, een live-opname die we vorige week hebben gemaakt tijdens ons kerstconcert in Ottawa, en een demoversie uit 1988 vond ik in de kluis! Plus… je kunt nog eens 10 video’s verwachten terwijl we ons verhaal over al deze zelfde personages voortzetten.
2. Je begint duetten op te nemen met Christine Corless. Wat was de gelegenheid om dit te doen?
Destiny werd in steen gebeiteld vanaf het eerste nummer dat Christine en ik ooit samen hebben gemaakt, namelijk ‘End of the Dream’ van het Fatal Vision-album ‘Twice’, lang geleden in 2020. Vanaf dat moment is elk nummer dat ik ooit heb gemaakt samen met haar, hetzij als duetpartner, als hoofdrolspeler of als achtergrondzang. Twee Fatal Vision-albums, een countryplaat, een heleboel singles en nu Lost and Found.
Mensen zeggen consequent dat onze stemmen als gegoten bij elkaar passen, en ik vind het magisch. Toen ik op het idee voor dit project kwam, was dat volledig zodat we alle nummers konden maken die we maar wilden, wanneer we maar wilden – singles, albums, covers, originele nummers, met die magie, terwijl de beste muzikanten ter wereld met ons speelden.
3. Met Christine ‘combineer’ je hardrock met country. Kunnen we in 2024 een soort crossover op het album verwachten?
Er zit een klein beetje moderne country in de mengkom op het album “Still Running” – de nummers zijn grotendeels geschreven door mij en een goede vriend van ons die in Nashville woont, dus er zijn enkele Americana-thema’s die hier en daar opduiken, en het Japanse bonusnummer is een nummer dat we eerder op ons countryalbum hebben opgenomen en waar we een mid-tempo AOR-rockballad van hebben gemaakt. Maar meestal werd deze plaat samengesteld met het idee ‘wat als het nog midden jaren 80 was’ in gedachten. Dus grote rockers, powerballads en wat Meatloaf-achtige nummers, maar dan met moderne productietechnieken.
4. In de basis speel je AOR. Het soort muziek waar Alessandro Del Vecchio een expert in is. Hoe heb je hem bij het project betrokken?
Alessandro en ik werken al een aantal jaren samen – hij doet de arrangementen en is een van de zangers voor de achtergrondzang op de Fatal Vision-platen. Afgelopen winter was ik nog een nummer aan het opnemen met Christine, en het viel me plotseling op: hoewel dit soort man/vrouw-duo vrij gebruikelijk is in de countrymuziek, hebben we het sinds Starship echt niet meer gehad in de AOR/MHR-ruimte, dus ik belde hem op en we werden allebei meteen verliefd op het idee. Hij is waarschijnlijk de aardigste man in de muziekindustrie, dus het was erg leuk.
5. Naast Alessandro heb je grote namen in de line-up. Jij moet het voorrecht hebben dat zij deel uitmaken van dit avontuur?
Het is een droom. De 18-jarige versie van mij zou gek worden. Mijn eerste telefoontje was naar Ron Wikso voor drums, die ik al een paar jaar in gedachten had als ik ooit iets solo zou doen. Ik hield van hem op het tweede The Storm-album en natuurlijk was hij bij Cher, David Lee Roth, Foreigner, Steve Miller… Het volgende was gitaar en Alessandro stelde Vinny Burns voor. Ik zag hem in 1992 op tournee gaan met Azië, en hij bracht een extra kracht op de eerste twee albums van Ten, dus daar was ik helemaal mee bezig. Voor bas zei ik half een grapje: “Denk je dat er een kans is dat we Lee Sklar kunnen krijgen?” Er zijn e-mails verzonden en boem! Mijn vriend Paul Laine sprong daarnaast verder bij met de achtergrondzang, en daar is hij dan!
6. Tijdens mijn onderzoek kwam ik de serie/musical Lost And Found tegen (een Canadees kerstverhaal). Wat is de connectie met de serie en het project?
Ahahaha. Je doet nogal wat onderzoek, Maurice! Dat is feitelijk toeval. Ik ben ook acteur en tijdens de pandemie raakte ik betrokken bij een online theatergroep die elk jaar pantomimes maakt voor het goede doel. We zijn net klaar met onze derde, Robin the Hood.
7. Is dit vooral de reden om met Lost and Found twee kerstnummers uit te brengen?
Nee hoor, dat is gewoon een toevalligheid. Verder is er geen connectie met het Canadese project.
8. Paul Laine lijkt een belangrijk persoon te zijn als het gaat om songwriting en achtergrondzang. Hij is ook bekend met county- en melodieuze rock. Waarom maakt hij als muzikant geen deel uit van de band?
Paul heeft met mij de achtergrondzang gedaan op de Fatal Vision-platen, is ook een fantastische kerel en helpt me te kalmeren als ik me ergens zorgen over maak… en voor Lost and Found wilden we een beetje weg van de muur van geluid, dus het zijn alleen Paul, Ale, Christine en ik. Ik zou graag een liedje met Paul willen zingen, maar dit is een Simon/Christine-duo, dus misschien in een ander project
9. De reis van Lost And Found is nog maar net begonnen, zei je. Wat kunnen we verwachten van de 14 nummers op het album?
Het is een mix – er zijn een paar grote rockers, waaronder misschien wel het zwaarste nummer van beide bands, “Devil in a Blue Dress” dat Christine zingt, melancholische mid-tempo nummers met een Journey/Survivor-twist zoals “Strangers on a Train” en “Hello Old Friend”, en een enorm Meatloaf-achtig nummer “Forever Summer Nights” dat het album beëindigt. Christine en ik duetten op de meeste nummers, maar ik heb een krachtige ballad “What Am I Supposed To Do Now?” dat is autobiografisch, waar ik alleen mee aan de slag ga, en ze heeft een soortgelijke genaamd “Faultline”, en dan doen we de hele Mike Reno/Ann Wilson-behandeling voor “In A Moment”. Het is een leuke zomerplaat en we kunnen niet wachten om hem uit te brengen.
10. Zijn er al plannen voor een volgende stap?
De machine blijft draaien… we hebben ook een drietal covers klaarstaan voor volgend jaar – één van Starship, één van Boulevard en één van Dan Hill, en we zijn al bezig met het schrijven van de songteksten voor album #2 in Vancouver.