Sisters of Mercy – 013 (Tilburg) 18/03/2016

Het concert van de Sisters of Mercy in de 013 in 2011 kan ik me nog goed herinneren: frontman Andrew was destijds niet al te fit en dat vertaalde zich helaas in een in een bijzonder slechte live show. Vanavond heb ik deze herinnering toch maar even aan de kant gezet om onbevooroordeeld naar deze show te gaan.Toch blijft er ook een licht sceptisch gevoel hangen: de band staat er nl. om bekend dat hun shows de laatste jaren niet van bijzonder hoog niveau zijn. Maar goed, laat ik mijn oordeel na afloop vellen…
Het publiek wordt eerste getrakteerd op de ‘harde, progressieve rock, ten gehore gebracht door drie hedonistische muzikanten die hun muziek in de kelder van een nucleaire energiecentrale geschreven lijken te hebben”. Dit verzin ik overigens niet ter plekke, dit is de eigen omschrijving die op de facebook van LSD ON CIA te vinden is…
De muziek van Piotro, Troels en Mikkel, afkomstig uit Kopenhagen, laat zich niet meteen in een hokje stoppen: rock is overduidelijk vertegenwoordigd, maar als progressive met vleugjes industrial in een energieke performance vertaald worden is het resultaat een energieke show die de verwachtingen na het bekijken van wat youtube filmpjes voorafgaande aan het concert ruimschoots overtreft. De band heeft absoluut een eigen stijl, afwijkend maar ook matchend aan de Prodigy, waar ze in het verleden al voor hebben mogen openen. Ook voor Sisters of Mercy is het een prima opwarmer van een half uurtje. Niet echt in een definitie te vangen is dit een van de supports die zeker gaan blijven hangen!
Als het podium zich vult met rook, is dat een teken dat Sisters of Mercy gaat beginnen: met de eerste klanken van More wordt de band enthousiast ontvangen. Toch neemt dat enthousiasme bij mij al vrij snel af: hoewel de stem van Andrew in de rustige stukken heerlijk duister als vanouds is, zijn de uithalen het beste te omschrijven als een tenenkrommend gekrijs. Het lijkt dat de geluidsman er qua volume en echo ook een steentje aan bijdraagt. Het resultaat is echter dat het nummer live ruw aan stukken gescheurd wordt. Is dit een voorbode voor de hele avond?
Helaas wordt deze vraag tijdens de komende anderhalf uur keer op keer bevestigd: nekhaar rijzende uithalen, veelvuldig ondersteund door rondzingen van de microfoon, werpen als een rode draad een smet op de setlist, die overigens bijzonder goed te noemen is! De band blijft de hele tijd in een door rook overspoeld podium staan. Het is een kwestie van smaak en een keuze van de band. Met 75% van de muziek uit een computer staat er dan ook geen wervelende act op het podium, en de zanger is intussen ook geen twintig meer, maar intussen bijna het drievoudige. Maar na een kwartiertje tegen die grijze muur aangekeken te hebben wordt het allemaal toch wel een beetje eentonig. En dan heb ik het nog niet eens over de nummers die zo ongeveer voor de helft ingekort zijn…
Er wordt gelukkig weinig gepraat, maar de paar woorden die wel gesproken worden raken kant nog wal. De band komt tweemaal terug voor een toegift, maar de hele korte tijd dat de band daadwerkelijk van het podium is en het ontbreken van een uitzinnig “we want more” roepend publiek laten bijna niet opvallen dat het echt om een toegift gaat. Als ik naar huis ga is het met gemengde gevoelens. Ik heb een band gezien die fenomenale albums uitgebracht heeft. Die trendsetters waren met het gebruik van een drumcomputer. Die aan de wieg hebben gestaan van de gothic en new wave. Die vanavond een geweldige setlist vertolkt heeft. Maar die dit in een heel matige live performance gedaan heeft. Weliswaar stukken beter dan 2011, maar nog steeds op een niveau dat je je af moet vragen of dit concert z’n entreeprijs wel waard was…
Setlist: More – Ribbons – Crash and burn – Docter Jeep / Detonation Boulevard – Body electric – Alice – Amphetamine logic – When you don’t see mee – Marian – Arms – Dominion / Mother Russia – Summer – Jihad (the sisterhood cover) – Valentine – Flood II – (Encore 1): 1959 – Lucretia my reflection – Vision thing – (Encore 2): First and last and always – Temple of love – This corrosion