Sisters of Suffocation: Dit album voelt als een nieuw begin

Ik volg de brutal death metal band The Sisters of Suffocation al jaren. Begonnen met alleen vrouwelijke bandleden bestaat de band nu uit zowel mannen als vrouwen. De huidige bezetting met Els Prins (zang), Simone van Straten (gitaar), Tim Schellekens (bas), Emmelie Herwegh (gitaar) en Fons van Dijk (drums) is een crowdfund actie gestart om het nieuwe album, Eradication, uit te brengen. Ik sprak met Emmelie en Fons over het nieuwe album, crowdfunding en de band zelf.
CROWDFUNDING
De reden om voor crowdfunding te kiezen was heel simpel, legt Emmelie uit. “Omdat we geen optredens hebben kunnen geven de afgelopen tijd hebben we geen geld. We hebben overwogen de release uit te stellen maar dat gaat wel heel lang duren. We hadden het album al opgenomen dus wilden we het ook gewoon uitbrengen. Voor de Corona tijd hadden we alle nummers geschreven en gepland wanneer we de studio in zouden gaan voor de opnames. Qua financiën was al het geld dat we nog hadden opgegaan aan de opnames. Omdat de samenwerking met Napalm Records was gestopt moesten we andere opties gaan bekijken om het album uit te brengen. Maar dan wel met leuke beloningen, zodat het meer als een pre-order werkt.”
Fons zegt, “We waren in eerste instantie tegen crowdfunding omdat we het niet zo wilden doen overkomen dat we simpelweg onze hand ophielden. Later bedachten we dat, als we gewoon een mooi product zouden bieden dat niet zo zou zijn.”
Toen Napalm Records aan het begin van de pandemie de contracten met veel artiesten verbrak was dat een teleurstelling. Het bood echter ook voordelen vindt Emmelie. “Uiteindelijk zijn we er wel blij om. Bij een vet label zitten is natuurlijk leuk, maar nu hebben we alles op onze eigen manier kunnen doen en hopelijk verdienen we er ook wat aan. We hebben nu zelf bijvoorbeeld de kleuren van het vinyl kunnen kiezen, et cetera. Het eerste album heeft de band ook zelf uitgebracht, dus oprichtster Els had daar al ervaring mee. We hebben besloten er gewoon lekker zelf voor te gaan.”
HET ALBUM
De drums werden opgenomen in de Project Zero studio. De bas en gitaar gewoon thuis. De vocalen bij Martin Furia (ook eerder betrokken bij de vorige albums en de nieuwe Nervosa) in de Studio Trix te Antwerpen. Yarne Heylen (tevens bassist bij Carnation) deed de mastering. Fons was zelf rechtstreeks betrokken bij het editen van de drums. Die directe betrokkenheid beviel hem erg goed en hij vindt zeker dat het vaker zo zou moeten.
Het nieuwe album is een conceptalbum geworden. Het is een soort vervolg op het voorgaande Humans Are Broken. Waar dat wel een samenhangend thema had, was er echter geen echt verhaal aan verbonden. Dit nieuwe album heeft dat wel. Humans Are Broken verhaalde over dat de mensheid de aarde kapot maakt. Dit album over hoe men daar mee omgaat. Zo zijn er rijke mensen die de ruimte in gaan, iets minder rijken die tickets kopen om in een bunker te wonen en dan nog de armere mensen die gewoon hun tijd op aarde moeten uitzitten omdat ze geen geld hebben.
Speciaal aan het album is ook dat men kan kiezen tussen twee tracks als einde van het verhaal. Op het ene nummer overleeft de mensheid het, op het andere niet.
Elk bandlid heeft verhaallijnen bedacht. Bijvoorbeeld over een vrouw met een hond die op Aarde probeert te overleven, mensen in een bunker en een rijk iemand in de ruimte. Die hebben zij aan elkaar gepresenteerd en gebruikt gemaakt van moodboards. Uiteindelijk zijn de leukste stukken gekozen en zo werd bepaald welke nummers welk deel van het verhaal werden. Els schreef daarmee alle teksten.
“We hebben ook goed nagedacht over de volgorde van de nummers,” licht Fons toe. “Eerder keken we gewoon naar welke volgorde van nummers het vetste klonk. Omdat we nu een verhaal vertellen is die volgorde belangrijk. Verderop in het album durven we ook wat meer te doen wat niet standaard is. Je hoort allerlei stijlen. Dingen waar we van tevoren over dachten dat het niet ging passen, maar na uitproberen toch cool bleek te zijn. Ik wil het niet progressieve metal noemen, maar er zit wellicht wel wat van in.”
Emmelie valt bij, “De basis is altijd death metal, maar we zijn niet bang om uitstapjes te maken naar thrash, black of prog.”
Tegenwoordig is het steeds meer de trend om te focussen op snelle, kleine releases in de vorm van een single of EP. Er wordt steeds meer geschreven voor Spotify playlists i.p.v. volledige albums.
“Uiteindelijk wil een label toch gewoon een volledig album. Toen we aan de plaat begonnen was dat ook waar Napalm Records om gevraagd had. De death metal scene wil simpelweg nog graag een volledig album,” denkt Emmelie.
“Ik vind het leuk als een band veel nummers uitbrengt om naar te luisteren. Wat dat betreft zou ik hierna ook wel een dubbel LP willen uitbrengen. Als de nummers zo vlot geschreven worden als we nu doen, waarom niet?” zegt Fons.
DE BAND
Elke band kent wel een zekere rolverdeling. Zo is het ook met Sisters of Suffocation. Sommige treden meer naar voren, anderen blijven wat meer op de achtergrond. Toch wil men daar wat verandering in brengen.
“In eerste instantie waren Els en ik meer het gezicht van de band. Dat komt waarschijnlijk vooral omdat we samen het album aankondigden. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn volgers op Youtube en Instagram. Als zangeres ziet men Els toch ook wat sneller als boegbeeld van de band. We willen echter ook de mannen meer op de voorgrond laten treden,” verduidelijkt Emmelie.
Els Prins schrijft de teksten en is een beetje de bandleider, als één van de oprichters wil zij natuurlijk haar kindje bewaken. “Meestal is de band het wel gewoon met elkaar eens en iedereen krijgt zeker wel plek voor eigen input en ideeën,” verzekert Emmelie me.
Emmelie en Fons houden zich met name bezig met social media, Simone beheert de opnames en Tim doet dan weer het belastingtechnische stuk.
Voorheen was het altijd Simone die songs schreef. Dit keer is het meer een mix. Sommige dingen heeft Simone thuis geschreven, maar er is ook veel in de repetitieruimte geschreven. Dat is wel redelijk nieuw voor de band.
Emmelie en Fons zijn redelijke nieuwkomers in de band. Ik ben wel benieuwd hoe het was om bij een bestaande band te komen.
Het bleek geen groot probleem voor Emmelie. “Het is even wennen, en je moet sowieso mensen gewoon een beetje leren kennen. Ik kende ze al een beetje, maar het is toch anders om er mee samen te werken. Er zijn nogal wat schommelingen in de line-up geweest, maar dit voelt wel als de bezetting die blijft. Ik voelde me al snel thuis. Toen Kevin (Heiligenberg, voormalig drummer) wilde stoppen dacht ik meteen aan Fons. Ik kende hem nog van de Metal Factory (Mbo-opleiding voor metal) dus dat was makkelijk. Toen de band pas begon had Simone me al gevraagd bij de band te komen, maar toen speelde ik nog maar net gitaar dus het niveau was er nog niet. Ik heb toen gitaarlessen genomen, ben gaan studeren aan de Metal Factory en het idee van een tweede gitarist was voor de band even van de baan. Toen het idee voor een tweede gitarist later terugkeerde werd me gevraagd het opnieuw te proberen en was het wel een succes.”
“Emmelie vroeg me op school bij de band te komen. Ik werd gevraagd om auditie te komen en twee nummers in te studeren. Uiteindelijk leerde ik er vijf. Ik had er gewoon zin in, want ik vond het leuk om te doen,” verteld Fons.
Emmelie lacht, “Dat was meteen doorslaggevend natuurlijk. We hadden met de band al gebaren bedacht waarmee we, tijdens de auditie, elkaar stiekem konden laten weten wat we ervan vonden. Maar we waren er al snel uit.”
De andere nieuwkomer, bassist Tim Schellekens vervangt bassist van het eerste uur Puck. Na zelfs een grote show in Duitsland gespeeld te hebben zonder bassist en shows met Ozzy Voskuilen (Inferum) werd hij aan de band toegevoegd. Hij heeft helaas vanwege de pandemie slechts drie shows met de band kunnen spelen.
DAMES IN EXTREME METAL
Sisters of Suffocation begon met een lineup die helemaal bestond uit dames. Ik vroeg me af of het een moeilijke keuze was van dat concept af te stappen.
Dat valt volgens Emmelie wel mee. “Er is wel wat over nagedacht, maar daar is snel afstand van gedaan toen we Kevin bij de band kregen. Enerzijds zijn er simpelweg niet zoveel vrouwen in de extreme metal, en zeker geen drummers. Anderzijds willen we ook geen vrouw in de band, alleen omdat het een vrouw is. De vaardigheden en persoon zijn veel belangrijker dan het geslacht. De overgang van Kevin naar Fons was dan ook volledig logisch. De oorsprong van de band ligt in de tijd dat Els en Simone nog tieners waren en het als een soort vriendinnengroep startte. We zijn allemaal ouder geworden en dus is het ook logisch hoe de band zich heeft ontwikkeld.”
Fons voegt daar nog aan toe: “We schrijven de songs nu echt samen. Omdat we allemaal ideeën inbrengen dagen we elkaar ook meer uit. Dit album voelt dan ook echt als een nieuw begin.”
 
Wil je ook doneren? Dat kan hier.