Je kunt natuurlijk als band elke keer met nagenoeg hetzelfde album uitkomen. De Nederlandse death metalband Sisters of Suffocation kiest een andere weg. Begonnen met een volledig vrouwelijke line-up bestaat de band intussen uit drie dames en twee heren. Waar vroeger de nadruk nog een beetje lag op de roze aankleding en het, toen nog voor death metal niet zo alledaagse, vrouwelijke karakter heeft de band dat netjes achter zich gelaten. Met dit album, dat via crowdfunding tot stand is gekomen bewijzen ze eens te meer dat ze dat niet nodig hebben.
Op het album wordt het verhaal verteld van hoe de aarde door mensen kapot wordt gemaakt en hoe ze daarmee omgaan. Zo zijn er rijke mensen die de ruimte in gaan, iets minder rijken die tickets kopen om in een bunker te wonen en dan nog de armere mensen die gewoon hun tijd op aarde moeten uitzitten omdat ze geen geld hebben. Jawel, het gaat hier om een conceptalbum.
De vrij rechttoe-rechtaan brutal death metal van het eerste albums heeft gaandeweg plaatsgemaakt voor een sterk gecomponeerd extreme metal geluid. Zo horen we meisjesachtige koorzang op Buried In The Crowd, een stukje spoken word op Die Anyway, een doomy riff die Instinct/Exctinct opent, puike gitaarsolo op Hide In Plain Sight, trage en lompe headbangermomenten op Thick Red Meat, een jazzy intermezzo Elevation en een stemmige instrumentale Outerlude. De putgrunt van Els Prins is er natuurlijk eentje uit duizenden. Dat ze eerder haar sporen ook wist te verdienen met popsongs horen we mooi terug in de kwetsbare clean zang op Pay My Dues, The Rich Will Never Die en How They Bleed. De bas is diep, de drums razendsnel en het gitaarwerk virtuoos.
Het wat meer georkestreerde element dat is toegevoegd springt gelukkig nergens uit de band. Het is niet zo dat je dit met cello’s gespeeld wilt horen, maar de nummers klinken wel wat meer episch dan bij standaard brutal death metal. Zonder twijfel het sterkste album van deze band en een internationale doorbraak waard.