Sivert Høyem – Roses Of Neurosis

Sivert Høyem is een lievelingetje in indieland en dat snap ik ook wel. Als frontman van Madrugada bouwde hij al veel credits op en als soloartiest koppelde hij zijn David Sylvian/Leonard Cohen-achtige melancholieke, diepe stemgeluid nog nadrukkelijker aan ingetogen popinstrumentatie. Zo kon hij zijn Madrugadapubliek vasthouden maar ook het brede publiek bereiken. Vijf jaar na Lioness is dit het volgende studiowerk.
Het eerste dat opvalt is dat Roses Of Neurosis, opgenomen met zijn vaste soloband, slechts een vijf-track-EP is. Na vijf jaar zou je iets meer ambitie verwachten. Maar goed, liever vijf goede tracks dan de boel volproppen met vullers. Het zal mij benieuwen wat de man die volgens zijn eigen Twitterbio een Arctic Chanteur is, in die vijf tracks doet.
De eerste track, Safe Return, is een poptrack die helemaal op het stemgeluid van Høyem leunt. Helemaal, want muzikaal zit er kraak noch smaak aan. Brave middle-of-the-road instrumentatie met nadrukkelijke electronica zoals die halverwege de jaren tachtig gebruikelijk was. Het is alsof Alison Moyet nog wat afgekeurde opnamen uit die tijd had liggen. De tweede track, Run Away, lijkt iets meer energie te krijgen, maar dat blijkt al snel vooral een met elektronische strijkers volgemetseld geluid te zijn. Ja, de stem is prachtig, maar er gebéurt niets. Het nummer had twee minuten korter kunnen zijn en je had het verschil niet gemerkt. Queen Of My Heart is een vergaarbak vol muzikale clichés uit de jaren tachtig – een Tears For Fears-gitaarlick, wat elektronisch gegenereerde klokken, gemaakte gilletjes en spanning suggererende aanzwellende toetsen. In Archduke is weer in de Alison Moyet-bak gegrasduind en in slottrack Devotional is naast het synthtapijtje niet veel te beleven, of het zou de trompet aan het einde moeten zijn.
Høyem is begrijpelijkerwijs het middelpunt en eerlijk is eerlijk, de zanglijnen zijn catchy te noemen en dat is in de melancholische hoek nog niet zo eenvoudig. De begeleiding is echter zó weinig inventief en zó behaagziek gedaan, dat het bijna in de categorie ‘knuffelrock’ kan. Zelden details die je doen opveren, songs zonder spanningsboog, alleen maar die stem. Er wordt veel diepgang gesuggereerd, maar uiteindelijk is het vooral verbijsterend plat en gemakzuchtig.
Sivert Høyem website