Op Lokale Helden-dag zijn er op tal van plaatsen in Vlaanderen podia met lokale bands. De stad Kortrijk (B) deed vorige zaterdag extra hard zijn best door in muziekcentrum Track meer dan 50 Kortrijkse bands met een korte set te laten aantreden in volgens genre opgedeelde zalen. Uiteraard hebben we niet elk concert kunnen volgen, maar twee van die metalconcerten hadden we met rood omcirkeld: de comeback van Chalice en de nieuwe deathmetalband Skold’s Bridle Reign. We maakten er ook kennis met Bèta en dat beviel ons prima.
Bèta bestaat als band al sinds 2017 en heeft reeds twee albums (Bèta en Panorama) uitgebracht en toch is deze band nog niet op onze radar gekomen. Bèta is geen volbloed-metalband. Zelf gebruiken ze het etiket dark atmospheric groove rock, als mix van post-grunge en stoner, en bij de referenties zetten ze zichzelf in het rijtje van Linkin Park, Kyuss, Muse, A Perfect Circle, Alter Bridge en Tool. Wij zouden aan dat rijtje ook nog Rage Against The Machine, Amenra, Royal Blood en Black Rebel Motor Cycle Club willen toevoegen. Het zijn heel wat invloeden, stijlen en genres bij elkaar, maar dit vijftal brouwt er in elke song zijn eigen blend mee.
De korte set in Kortrijk omvat nog een paar tracks van het meest recente album Panorama (Desert Suburb, Infected, Echoes Of A Heart Attack, …) en het vorige album (The Bitch Has A Name, Circus Freak, Wacko Lover, Luminal, …) en ze openden met Broken, dat misschien wel een nieuw nummer is. Wij genoten het hardst van Circus Freak en Wacko Lover, waarin zanger Joris en gitarist Jonas lekker voluit gingen, met (vooral bij Jonas) veel zichtbare emotie en spelplezier. Bryan, de andere gitarist, had wat meer tijd nodig om te ontdooien voor het publiek. Het is pas tegen het einde van de korte set aan dat hij wat ‘los’ komt.
Bèta is een prima band met lekker heftige muziek en indrukwekkende songs. Zowel de band als de nummers zijn niet in één hokje te duwen en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit vijftal.
Chalice bestaat als band al meer dan 25 jaar en legde zowel in de bezetting als in de muziek een hele odyssee af. Deze West-Vlaamse death/thrashband leek de coronapandemie zonder kleerscheuren te zullen doorstaan, maar post-covid trokken plots drie van de vijf bandleden de deur achter zich dicht. Eentje daarvan keerde alsnog terug, een andere werd vervangen door zijn voorganger in de band en met zanger Jarne kwam er ook nieuw bloed bij. Een zanger vervangen is altijd een delicate oefening voor een band. De vorige zanger hield het 17 jaar uit bij Chalice. Het was voor de fans en voor de band zelf toch wat afwachten of Jarne voor net zo veel vuurwerk zou zorgen als de vorige frontman van Chalice.
De korte Lokale Helden-set in Kortrijk was voor Chalice dus een beetje een try-out. Om de stressfactor nog wat op te drijven, stond Jarne’s voorganger Pieter in het publiek. En zelfs Tom, die in 2002 het album Disentangled inzong bij Chalice, was (eerder toevallig) van de partij. Voor elke test stond het licht op groen na afloop van het concert: zowel voor Jarne als zanger als voor de 5.0-versie van Chalice. Deze band stond in Kortrijk met een enorme gretigheid en veel enthousiasme op het podium, meer dan met stress. Al zal die er ook wel geweest zijn. Niels was altijd al een beest achter zijn drumstel, maar in Kortrijk greep hij ook nog eens elke kans om het publiek nog wat meer op te hitsen. Ook voor Chris, Tim en Hans bracht het weerzien met het podium en de fans zichtbaar voldoening.
Voor de fans is de aanpassing niet zo groot. De nieuwe zanger gebruikt zijn stem net iets anders en heeft een ander timbre en bereik, maar hij klinkt bij momenten super agressief en toch nog prettig verstaanbaar. Als frontman heeft hij een hele sprong gemaakt ten opzichte van die keer toen we hem zagen bij zijn vorige band Winter’s Wrath. Aan présence en allure heeft hij vandaag geen gebrek. De nieuwe nummers hebben opvallend meer punch dan wat we op het album Ashes Of Hope te horen kregen. Ook de twee oude nummers in de set (Dead Nation en Amongst The Damned) kregen een extra scherpte mee en dat jasje zit hen perfect. Van de nieuwe tracks zijn ons vooral Ambitious Submission en False Idols (een opgestoken middelvinger naar al het slechte dat social media in een mens naar boven haalt) ons bijgebleven.
De Chalice-trein staat terug op de rails. Nu op naar nieuwe studio-opnames en nog meer intense concerten.
Skold’s Bridle Reign was op de Lokale Helden-dag nog maar aan zijn derde concert toe. De bandnaam verwijst naar een middeleeuws marteltuig, een soort masker met een pijnlijk bijtstuk (bit) dat roddeltantes moest verhinderen om nog te praten. Over de samenstelling van deze Belgische band valt alvast genoeg te vertellen. De stichters waren Glen Herman (Dark Ages, Leng Tch’E) en Jan Vandekerckhove (Congress, Liar). Die zaten al samen in Tyrant’s Kall, maar die band staat al even on hold. Beiden spelen ondertussen ook samen in de punkrockband Street Rock Rebels, maar in Skold’s Bridle Reign kunnen ze hun deathmetal-ei kwijt. Als drummer werd Marino Kerkhove (ex-Caducity) aangeworven terwijl de zang gebracht wordt door Nick Vermote (Nocturnal Empire en Iron Maiden-tribute Flight 666).
Deze nieuwe/oude band heeft nog geen releases, maar lang kan dat nu niet meer duren. Wat een fantastische band ook. Muzikaal graven ze naar de begindagen of noem het hoogdagen van de deathmetal. Aan de agressie en tempowissels van die tijd voegen ze nog een pittige groove toe. En dan is er nog de indrukwekkende zanger Nick. Wat een strot en wat een podiumtijger. De deathmetal van dit viertal klinkt op het eerste gehoor heel klassiek, misschien een beetje doorsnee om eens een heel lelijk woord te gebruiken, maar de energie die deze band er live in steekt, die is wel heel bijzonder. Laat ons hopen dat de studio-opnames net zo hard knallen als de concerten.
Skold’s Bridle Reign, misschien niet de makkelijkste bandnaam om te onthouden, maar vast eentje die je nog vaak zal tegenkomen in de concertkalenders, hopelijk ook in Nederland.