Ik had er al bijna niet meer op gerekend. Des te groter was de verrassing toen ik het nieuws kreeg dat ik als fotograaf aanwezig mocht zijn bij het concert van de Britse rockband Skunk Anansie in AFAS live, tot voor kort bekend als de Heineken Music Hall. De band bestaat inmiddels alweer sinds 1994. Tussen 1999 en 2009 was de band tijdelijk opgeheven. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en de bandleden kwamen in 2010 weer bijeen. Ik zag ze enkele jaren later op Paaspop en was aangenaam verrast. Wat een energiek optreden gaven ze en wat een passie straalden ze uit. En nu was ik natuurlijk benieuwd of ze anno 2017 met nog net zo veel passie en energie op het podium staan.
Eerst is het tijd voor het voorprogramma. Het in 2013 opgerichte bandje The Pearl Harts , uit Londen, bestaande uit de twee pittige jongedames Kirsty Lowrey (zang, gitaar en loops) en Sara Leigh Shaw (drums, zang), heeft het voorrecht om als voorprogramma met de gehele tour van Skunk Anansie mee te mogen. Best een bijzondere prestatie voor een bandje dat eigenlijk nog maar net om de hoek komt kijken. Met z’n tweetjes spelen de dames rauwe “in your face” rock waar invloeden van bands als Queens Of The Stone Age, Led Zeppelin en Black Sabbath duidelijk in doorklinken. Het is knap dat ze, zo jong en onervaren als ze zijn, al een zodanig geluid weten te produceren zonder het idee te hebben dat je iets mist. Met de ogen dicht zou je zo geloven dat er een vierkoppige band staat te spelen. Het enige is dat hun nummers op den duur wat eentonig beginnen te klinken en dus wat beginnen te vervelen. Het halve uurtje speeltijd dat ze krijgen is wat mij betreft dan ook precies genoeg. Maar de meiden staan pas aan het begin van hun carrière en hebben nog alle tijd om zich verder te ontwikkelen. Hun tour met grootheid Skunk Anansie kan wel gezien worden als een forse springplank. Er zijn maar weinig mensen die dit voorrecht hebben. En hoe gaaf is dat!
Nadat de instrumenten van The Pearl Harts zijn opgeruimd volgt er een korte line-check. Het intro wordt ingezet en industrial/techno aandoende tonen knallen door de speakers. Inmiddels is de zaal behoorlijk vol. AFAS Live is niet uitverkocht, maar het scheelt niet veel. Skunk Anansie, onder aanvoering van zangeres Skin, betreedt het podium. Skin is gekleed in een dikke rode hoodie, die al vrij snel wordt afgeworpen. Met het energieke nummer uit hun beginperiode, And Here I Stand , wat door Skin deels rappend ten gehore wordt gebracht, wordt het publiek meteen wakker geschud. Het valt me meteen op dat het geluid zeer hard staat en dat voornamelijk het geluid van de bas erg zwaar staat afgesteld. Als fotograaf in de pit voor het podium, waar ik dicht tegen de speakers aan sta, ben ik erg blij dat ik mijn oordoppen niet ben vergeten. Mijn borstkas trilt ervan en ik vraag me af of de wind die ik door de speakers op mijn gezicht voel puur van de geluidsgolven is. Zelfs op festivals, waar nog een veel groter publiek moet worden bereikt, heb ik dit niet eerder zo meegemaakt. Gedurende het optreden wordt het er helaas niet beter op en ik 
hoor dat er mensen zijn die zelfs al na enkele nummers vertrekken omdat ze het harde geluid niet kunnen verdragen. Zelfs achterin de zaal is het bar en boos. Erg jammer, want de nummers verzanden zo in een muur van gedreun en de krachtige zuivere stem van Skin komt hierdoor niet tot z’n recht. Aan de band zelf ligt het dus niet en hun optreden is verder prima in orde. Skin staat bekend om haar hartverwarmende en oprechte interactie met het publiek. Ook nu komt regelmatig naar voren in de pit en houdt ze al zingend de handen van enkele mensen vast die vooraan staan. Er zijn zelfs optredens geweest waarbij ze al crowdsurfend of rechtop lopend over de handen van het publiek gaat, maar zo ver gaat ze nu niet. Al gaat ze wel op een “gewone” manier het publiek in en wordt eventjes door een grote, sterke Hollandse man opgetild. O.a. de hits Weak en Hedonism mogen natuurlijk niet ontbreken en worden luidkeels meegezongen. Bij het nummer Yes It’s Fucking Political wordt er een theremin het podium op gebracht, waar Skin gretig mee aan de haal gaat. Wat opvalt is dat de band veel voor nummers kiest uit hun uiterste beginperiode. Er komen ook nummers aan bod van hun meest recente album “Anarchytecture” (release januari 2016), maar minder dan je zou verwachten. Skin grapt dat de nummers hiervan “for the first time ever in Holland… this year” worden gespeeld. Hoewel de band ze wat mij betreft niet nodig heeft vormen de video-images en mooie lichteffecten een mooie toevoeging aan hun optreden. Ook Skunk Anansie maakt zicht zorgen over de huidige staat van de wereld en draagt het nummer God Loves Only You op aan iedereen die staat voor een betere wereld en het leven met elkaar in harmonie. We krijgen allerlei beelden van de actualiteit en religieuze lieden te zien. Aan het eind van het nummer verschijnt het woord “Coexist”, waarin de tekens van diverse religieën zijn verwerkt. Dit is iets wat voor altijd in je geheugen gegrift blijft. Tijdens het nummer Infidelity komt er een macho fan vanuit het publiek het podium op geklommen en voert eerst een dansje op om vervolgens Skin innig te omhelzen. Zij laat het al zingende over zich heen komen, en als het nummer afgelopen is vindt ze het wel weer mooi geweest en met zachte dwang wordt hij van het podium gedirigeerd. Wel nodigt ze hem uit om na afloop even een drankje te komen doen backstage. Tegen het publiek grapt ze dat hij wel heel erg blij was, doelend op de “bullet in his pocket”. Wanneer de 1e toegift is afgelopen en mensen de zaal beginnen te verlaten, komt de band plots toch nog even terug voor een akoestisch extraatje. Met het nummer 100 Ways To Be A Good Girl komt de stemkwaliteit van Skin eindelijk tot z’n recht en wanneer puur naar de geluidskwaliteit wordt gekeken is dit dan, wrang genoeg, ook het beste deel van het optreden.
Na het ruim 2 uur durende optreden van Skunk Anansie heb ik nog even de tijd om wat van de klanken van de “aftershow” mee te pikken in de wat donkere foyer. Sinds jaar en dag is het de gewoonte van AFAS Live om getalenteerde jonge bands een podium te bieden als naprogramma van een grote band om ze bij een groter publiek onder de aandacht te brengen. Nu is het de beurt aan de Amsterdamse band Jagd . De indiepop band heeft pas geleden de Amsterdamse Popprijs 2016 gewonnen. Waar het grootste gedeelte van het Skunk Anansie publiek zich richting de uitgang begeeft valt het op dat het voornamelijk jongeren zijn, waarschijnlijk uit de regio, die nog een tijdje blijven hangen. De band klink rauw en lekker energiek en de voetjes gaan aardig van de vloer in de foyer. Ik ben benieuwd of we in de toekomst meer van Jagd gaan horen!
Skunk Anansie – AFAS Live (Amsterdam) 02/02/2017
493
