Sky Architect – A Billion Years Of Solitude

Het kan gek lopen. Op mijn bureau ligt de derde cd van Sky Architect. Een Nederlandse band die via het Zwitserse label Galileo Records gepromoot wordt door een Engelse maatschappij en uiteindelijk gewoon in Nederland arriveert. Voor Sky Architects weer niet zo gek, want eerder verschenen bij Galileo al Excavations Of The Mind (2010) en A Dying Man’s Hymn (2011). Het begon allemaal in Rotterdam waar Wabe Wieringa, Christiaan Bruin en Rik van Honk startten met de band Seraphine. In 2009 voegden Guus van Mierlo en Tom Luchies zich bij de band en was Sky Architect een feit.
De band speelt progressieve rockmuziek richting de spacerock. Vooralsnog vinden zij het zelf niet belangrijk in welk hokje je hen wilt stoppen, wanneer je bereid bent om de muziek gewoon onbevangen, ongehinderd door muziekstromingen, te beluisteren en dan je oordeel te vellen. Ik moet zeggen dat A Billion Years Of Solitude een cd is die je nauwkeurig moet beluisteren of je het wilt of niet. Geen dertien-in-een-dozijnmuziek dat je namelijk voorgeschoteld krijgt in de zeven composities. Ze hebben al het lef om te beginnen met een compositie die achttien minuten duurt. The Curious One, zoals het nummer getiteld is, is een aardige weergave van het geluid van de band. Soms is het meeslepend, maar zeker ook is het regelmatig onnavolgbaar. Gevoelig met een minimum aan instrumentaria om vervolgens helemaal los te gaan in een intergalactische supernova van muziek. In Wormholes komt ontegenzeggelijk naar voren dat de heren beïnvloed zijn door science-fictionachtige soundtrack muziekbeelden, maar kent daarbij wel een eigentijds geluid. Onnavolgbaar blijven ze wel regelmatig door jazzachtige elementen die in de composities verweven zijn en het lijkt me onmogelijk dat de geest van Zappa niet rondhing in de studio. Daarbij is het misschien weer niet verwonderlijk dat het geluid ook verwant is aan het geluid van Riverside (Tides), de oude Pink Floyd mét Waters (Elegy Of A Solitary Giant) en Yes (Revolutions). In het instrumentale Jim’s Ride To Hell echter met de nodige metalbombast en tempowisselingen waardoor het geheel voor mij zo ontzettend progrock blijft.
A Billion Years Of Solitude is een uitdaging die je gewoon aan moet gaan, wanneer bovengenoemde invloeden je raken en progressieve rock in alle facetten jé ding is. Sky Architect heeft het voor elkaar gekregen om composities te schrijven waar anderen wel eens willen stoppen en composities die zich moeten mogen nestelen in je hersenstam om daar na verloop van tijd uit te groeien tot een muzikale smakelijke vrucht. Bekijk zeker ook de videoclip behorende bij het nummer Tides op de website van de band.