Sky Architect – Nomad

Na een radiostilte van vier jaar is Sky Architect terug met hun vierde album Nomad. De afgelopen vier jaar richtten Christiaan Bruin (drums), Tom Luchies (zang, gitaar), Rick van Honk (toetsen, trompet), Wabe Wierenga (gitaar) en Guus van Mierlo (basgitaar) zich op hun andere muzikale projecten. Op deze website prijkt tot nu toe alleen de recensie van het vorige album A Billion Years Of Sollitude uit 2013. Maar daar komt nu verandering in zoals je kunt lezen.
Was Sky Architect in 2010 nog een groep conservatorium studenten uit de regio Rotterdam. Anno 2017 zijn diezelfde studenten volwassen mannen en uitgewaaierd naar diverse Nederlandse windstreken. Voorheen was de band gewend om voor een nieuw album een paar weken bij elkaar te kruipen. Het liefst in een huisje in de bossen van Zweden. Dat zat er deze keer niet in en koos men voor een andere aanpak. Dat het schrijf- en opnameproces deels anders is gelopen maakt Nomad extra interessant. Want is deze aanpak en de vier jaar stilte van invloed geweest op de muziek? Om maar met de deur in huis te vallen: Nomad klinkt nog net ze vertrouwd als voorgaande albums. Met dien verstande dat de bandleden zich in die vier jaar verder ontwikkeld hebben. En dat valt te horen. Het klinkt allemaal nog homogener.
Dat invloeden van groepen als Gentle Giant, Spock’s Beard, Beardfish, The Flower Kings en Frank Zappa niet verdwenen zijn horen we gelijk al in opener Wasteland. De aanstekelijke orgelloopjes in het eerste deel zijn zalig. Verderop test Tom Luchies zijn zangkwaliteiten. Ook dat zit wel goed. Christiaan Bruin ‘roffelt’ alles ogenschijnlijk eenvoudig en ontspannen aan elkaar. Voor diegenen die niet bekend zijn met de muziek van Sky Architect is dit nummer de ‘go or no go’.
Het uit twee delen bestaande Endless Road tikt de elf minuten aan. Het nummer klinkt als Spock’s Beard in hun beste dagen, maar blijft door het gebruik van  flugelhorn en trompet typisch Sky Architect.
Het titelnummer Nomad doet sterk denken aan Beardfish. Zelfs de zang van Luchies heeft veel weg van dat van Rikard Sjöblom. Op Dune wordt uit een ander vaatje getapt. Het nummer is dromerig en meeslepend met lazy gitaarspel van Wabe Wieringa. Aan het eind neemt de intensiteit toe en wordt er weer flink op los gerockt. Voor de ritme-liefhebbers is Sandwalker interessant. Alleskunner Bruin tovert het ene na het andere tegendraadse ritme uit zijn drumstel. De jazzy stukken verklaren dat veel fans van The Flower Kings (zoals ondergetekende) ook Sky Architect tot hun favorieten rekent. Zelfs de gitaarsolo’s doen Roine Stolt’s aan.
Na het ‘korte’ gitaar georiënteerde en staccato klinkende Race To The Sun volgt het laatste nummer Into Singularity. Bereid je voor op een achtbaan van bijna twaalf minuten. We horen een bombastisch klinkende intro doorspekt met de trompet van Rik van Honk. Het gebruik van trompet maar ook flugelhorn maken de muziek van deze band overigens toch uniek. De maatsoorten en tempowisselingen vliegen je in dit heftige nummer letterlijk om de oren. Maar ook de meerstemmige zang is fraai. Kortom, een lustoord voor de liefhebber.
Met Nomad is Sky Architect ‘back at front’. Krijg je de kans de band live aan het werk te zien, grijp die dan met beide handen aan. Live is de groep minstens zo spectaculair.