HET CONCEPT
Sumo Cyco werd opgericht rond 2010 door Skye en gitarist Matt Drake (niet te verwarren met de voormalig zanger/gitarist van Evile). Ze kenden elkaar al sinds haar veertiende en hij speelde in haar backing band toen ze nog popmuziek maakte. Ze bedachten zich dat het tof zou zijn een heavier project te starten en vroegen twee vrienden om bas en drums te spelen. Intussen zijn die twee vrienden andere dingen gaan doen, maar Matt is gebleven. “Er is geen drama, en we zijn nog wel goede vrienden gebleven hoor,” benadrukt Skye.
Sumo Cyco is meer dan een band. Het is ook een concept. Toen Skye en Matt tien jaren geleden de band begonnen kwamen de voorliefde voor horror van Matt en de fantasie van Skye mooi samen in dat concept. Sumo City is een fictieve stad waar alle verhalen van de band zich in afspelen. Het is een visueel concept met bijvoorbeeld moordende clowns en zombies. Uiteindelijk doken er ook steeds meer terugkerende thema’s en objecten in op. Zo is er Sumo Soda, als een soort Coca Cola in deze fictieve wereld. Via die elementen zie je dat alle nummers en video clips van de band met elkaar zijn verweven.
Het nieuwe album gaat vooral over de verschillende bendes die rondlopen in Sumo City. Er is ook een leuke quiz aan verbonden die je op de site van de band kunt doen. Daar kun je ontdekken bij welke bende jij het beste thuis hoort en op basis daarvan kun je de juiste merchandise aanschaffen.
“Ik ben fan van alle types pop art. Matt werd beïnvloed door bijvoorbeeld Sam Raimi films. Ik werd vooral beïnvloed door Tim Burton films en Tank Girl. Ik ben een groot fan van dat karakter. Ik kreeg zelfs mijn vader zover dat ik een bulldozer van zijn werk mocht uitdossen met speakers voor een clip en mezelf kon transformeren in Bulldozer Girl,” vertelt Skye enthousiast. Als de juiste mensen om mee samen te werken gevonden worden, zou ze die invloed graag door trekken en uitkomen met een Sumo Cyco stripboek.
Naast Tank Girl was er nog een belangrijke invloed voor Skye. Ze werkte eerder met producer Matthew Wilder, die eerder veel werkte met No Doubt. De invloed van die band klinkt ook wel een beetje door in Sumo Cyco. Dat is geen toeval. “Toen ik Gwen Stefani voor het eerst zag was ik een jaar of tien. Typisch een leeftijd waarop je op zoek bent naar voorbeelden en rolmodellen. Toen ik haar push ups op het podium zag doen terwijl ze zong was ik verkocht. Ik besloot dat ik dat ook wilde gaan doen.”
DE SOUND EN DE FANS
De recensies in de metal pers zijn niet altijd positief. Het lijkt er op dat de metal wereld het moeilijk vindt, de muziek van Sumo Cyco een plekje te geven. “Ik zie ons niet perse als metal. Het is gewoon één van de invloeden op ons geluid. De recensies zijn heel polariserend. Of ze vinden ons geweldig, of ze zien het helemaal niet zitten. Wat mij betreft moet goede kunst dat ook doen. Ik vind originaliteit dan ook erg belangrijk. Dat kan als gevolg hebben dat mensen ons niet kunnen plaatsen. Marketing technisch gezien is dat wellicht niet de beste keuze, maar ik vind de artistieke integriteit belangijker. Omdat we nu op een metal label als Napalm Record zitten komen de meeste recensies wel uit de metal hoek, maar ons geluid omvat meer dan alleen dat.”
Het feit dat Sumo Cyco geen standaard metal band is, heeft als voordeel dat het ook fans kan aantrekken van andere subculturen. “Ik hou van kleuren en ben heel vrouwelijk. In die zin kan ik wellicht fans aantrekken die afgeschrikt worden door de meer standaard look van metal. Ik moet zeggen dat onze fans best divers zijn in leeftijd en geslacht. Bij shows duiken er mensen op met hun kinderen, maar ook de oudere kerels met grijs haar die vooral achter bij de bar vertoeven.”
VAN POP STER NAAR ROCK STER
Haar transformatie van pop ster naar rock ster werd indertijd creatief in beeld gebracht via filmpjes waarin de brave Skye werd gekidnapt en werd vervangen door een donkerdere versie. Dat theatrale sprak veel fans aan die haar volgden richting het huidige werk. Gevraagd naar hoe die transformatie tot stand is gekomen en wat het haar gebracht heeft reflecteert Skye uitgebreid.
“Ik was een jonge ster die in luxe tourbussen reisde. Toen de maatschappij waar ik mee werkte werd gereorganiseerd veranderde dat in één klap. De plaat die ik net af had zou niet uitkomen. Ik wist via een ander, gelieerd label die de masters van de plaat in eigendom hadden, de plaat toch uit te brengen in Japan en Canada. Nu moest ik echter zonder de hulp van een groot label de plaat promoten. Ik moest zelf op zoek naar mensen om mee te touren in een klein busje. Mijn manager was ook pas overleden, dus die kon me ook niet begeleiden. Ik ben toen vertrokken uit Hollywood en teruggekeerd naar mijn geboorteland Canada. Ik voelde me danig beperkt ook door de markt en het genre waarin ik verkeerde. Ik wilde kijken of ik met mijn stem ook kon schreeuwen en rappen, slimmere teksten kon schrijven. Hoewel ik een sterke achtergrond had in het schrijven van pop songs wilde ik mezelf meer uitdagen. Daarnaast romantiseerde ik ook wel het beeld van het rondreizen in een busje. De richting die ik gekozen heb heeft me meer doen aarden. Ik had genoeg fans om iets uit te kunnen brengen zonder alle politiek van de industrie. Als ik nog in Hollywood had gewoond en gewerkt had ik me vast niet zo krachtig gevoeld als nu. Ik ben er trots op dat ik een contract heb gehad bij zowel één van de grootste pop labels, Capitol Records, als één van de grootste metal labels, Napalm Records.”
Die trots lijkt me terecht. Zo zie je maar dat het goed mogelijk is jezelf opnieuw uit te vinden en succesvol te zijn, als je gewoon doet wat je graag wil doen.