Skyliner – Outsiders

Skyliner heeft zijn oorsprong in Florida, maar maakt muziek de je meer vanuit Europa zou verwachten. Jake Becker (zang en gitaar) en Ben Brenner (drums) wisten als tiener al dat ze in een band wilden spelen en zij richtten Skyliner op. Nu, na ongeveer veertien jaar en enkele EP’s later is het tijd voor de debuutcd Outsiders. Ze wisten met Ashley Flynn (keyboard en inmiddels ex-Skyliner) en David Lee Redding (bas) de line-up compleet te krijgen voor de opnamen die door Jamie King van The Buried And Me geproduceerd werd.
Met Outsiders krijg je in 75 minuten genoeg voor je kiezen. Er is veel variatie en wordt al snel duidelijk dat Jake van de hoge noten op zijn gitaar houdt. Met Signals opent de band heel symfonisch en wat sci-fi achtige sferen. Al gauw is het uptempo met Symphony In Black. Powermetal van een hoge standaard met onregelmatigheden en vooral veel kracht. Genoeg opgewarmd ligt er met Undying Wings een vet intro met voornamelijk bas en drum. Het karakteristieke ‘huilgeluid’ uit de gitaar van Jake valt er lekker in. Dusdanig dat het net niet vals klinkt. Het nummer luistert makkelijk weg en dat kan zeker ook gezegd worden van Forever Young. De zang van Jake klinkt goed en ook dit nummer is heel toegankelijk en lekker snel. Ben Brenner laat op drums zeker van zich horen. Onophoudelijk weet hij de vaart erin te houden en het gitaargeluid fraai te ondersteunen. Tijd voor een stapje terug. Aria Of The Waters is een mooi nummer met een precair maar prachtig evenwicht in muziek en zang. Na ongeveer drieënhalve minuut komt de ommekeer in het nummer en zwelt de drum langzaam aan en ragt de gitaar zich er lekker doorheen en ontwikkelt de compositie zich in een fraai samenspel. Het snerpende gitaargeluid staat hier in schril contrast met de loodzware grunt om daarna weer terug te keren naar de basis van de compositie waarbij het outtro gelijk is aan het intro. Een nummer vol uitersten, vol afwisseing en vooral vol spanning. Het is uit met de rust wanneer de band The Human Redidue inzet. Het bouwt op tot een ongekende snelheid en de bas van David krijgt alle ruimte om te excelleren.  Wanneer we via Dawn Of The Dead bij The Alchemist komen, moet ik even achter mijn oren krabben. Het intro is zo enorm verschillend van wat ik al heb gehoord. Het ritme is zeer eenvoudig en naarmate het nummer vordert moet ik af en toe, vooral qua zang, aan Sabaton denken. Toch loopt het nummer niet echt lekker. Vooral tekstueel lijkt het wel eens wat ver gezocht.
De cd eindigt met Worlds Of Conflict. Slechts 21 minuten telt het nummer. In die tijd speelt de gitaar een belangrijk rol in het nummer. Een nummer vol tempo en stijl-wisselingen van melodieuze rock tot deathmetal achtige stukken. De zang is niet altijd helemaal zuiver maar past wel goed in de sfeer van het nummer. De retrogeest komt na veertien minuten nog even langs. Het vintagegitaarwerk is heerlijk en wordt gevolgd door een langgerekt uiterst traag tempo waarbij gitaar en drum centraal staan. Het duurt echter wel lang en na vijf minuten lijkt het nummer afgelopen. Met nog een gitaarsolo van ruim twee minuten zijn we wel aan het eind gekomen van meer dan een uur spanning, afwisseling en vooral veel, heel veel  muziek.
Limb Music heeft goed bekeken om deze band in huis te halen, want hier zit heel veel potentieel en in Europa is er zeker een markt voor. Forever Young is voor mij de favoriet, maar ik merk iedere keer weer dat andere accenten naar boven komen drijven bij het herhaaldelijk afspelen van de cd. En daarbij is de hoes prachtig om tijdens het luisteren te bekijken.