SLASH ft. Myles Kennedy and The Conspirators
Meestergitarist Slash was back in town! Het vorige bezoek van Slash aan Nederland als solo-artiest stamde alweer uit 2019 en wie dan ook nummers van hem en zijn muzikale vrienden Myles Kennedy and The Conspirators wou horen moest even geduld hebben. Het vele wachten werd dan ook eindelijk beloond, na de wereldtournee met Guns N’ Roses werd al snel de River Is Rising-World Tour aangekondigd, waarbij er gelukkig ook een halte bij Ziggo Dome in Amsterdam was ingepland.
Als support waren de muzikale vrienden van Mammoth WVH ingeschakeld. De band rondom Wolfgang Van Halen is ondertussen geen onbekende meer in ons land. Zo was Mammoth WVH de afgelopen jaren al te bewonderen als support bij Metallica en ook bij de shows van Alter Bridge waren de heren van de partij. Laat nou net de zanger van Alter Bridge vanavond weer op het podium staan èn gitarist Frank Sidoris zowel voor Mammoth WVH als Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators spelen… Liefhebbers van gitaarrock werden dan ook al rond de klok van kwart voor acht getrakteerd op een half uurtje onvervalste rock ’n roll. In het zestal nummers wat voor deze avond was voorbereid haalden de heren alles uit de kast en wisten hiermee het publiek in de Ziggo Dome perfect op te warmen. Zo was Another Celebration At The End Of The World al een ideale opener, die vervolgens snel werd opgevolgd door meer nummers van het Mammoth II-album. Mammoth WVH speelde dan ook een prima set die er voor zorgde dat de koppen al konden meeknikken danwel meeschudden.
Terwijl door de speakers de een na andere rockklassieker klonk werd er snel omgebouwd om de show van het hoofdprogramma zo snel mogelijk te kunnen laten beginnen. Zo werd zelfs een nummer halverwege afgebroken om de show exact op tijd te laten aanvangen. Meteen vanaf de eerste tonen van The River Is Rising, de titel van de gelijknamige tour, werd al duidelijk dat het publiek in de Amsterdamse Ziggo Dome zich mochten opmaken voor een geweldige avond. Het geluid stond perfect afgesteld en Slash en consorten beleefden dan ook een droomstart. Diverse klassieke rockposes werden aangenomen en men mocht zich direct vergapen aan het grootse stemgeluid van zanger Myles Kennedy en uiteraard het geweldige gitaarspel van Slash. Naast de kunsten van deze twee heren waren er nog geweldenaars op het podium te vinden. Zo waren de camera’s geregeld gericht op drummer Brent Fitz, die voor de gelegenheid een Ajax-shirt droeg.
Op de setlist prijkten aan het bet begin van de show veelal nummers van het laatst verschenen album 4 en dat kon op de nodige response rekenen in Amsterdam. Fans bleken de nummers van A tot Z te kunnen meezingen, maar velen haalden het bij lange na niet bij frontman Myles Kennedy, maar het zouden niet alleen zijn vocalen zijn die een belangrijke rol zouden spelen vanavond. Bij de meer ruigerere nummers nam bassist Todd Kerns de plek in achter de microfoon om bijvoorbeeld Lenny Kravitz-cover Always On The Run te zingen. De klassieker die met behulp van Slash werd geschreven deed de Ziggo Dome nogmaals opveren en iedereen ging uit hun dak. Men was dit nummer uit 1991 niet vergeten en ook de Guns N’ Roses-cover, tevens uit 1991, Don’t Damn Me werd heel positief ontvangen in Amsterdam. De vocale bijdragen van Todd Kerns zorgden dan ook voor een fijne afwisseling.
Het publiek in Ziggo Dome werd dan ook muzikaal enorm verwend. Zo kreeg men kippenvel tijdens Bent To Fly en publieksfavoriet Starlight, maar het ware hoogtepunt moest toen nog komen. Tijdens een heerlijk uitgesponnen Wicked Stone toonde Slash zijn ware kwaliteiten, De toeschouwers werden getrakteerd op een grootse masterclass waarbij nogmaals zijn status als meestergitarist werd onderstreept. Menig artiest zou dan ook jaloers, danwel kwijlend staan toekijken hoe hij de een na andere snaar in een moordend tempo beroerde. Hoe ironisch was het dan ook dat na dit gitaargeweld tijdens de opvolgende track April Fool een snaar brak. De term gitarenplukker iets te letterlijk genomen?
Voor het nummer FIll My World liet Myles Kennedy zich inspireren door zijn hond Mozart en vanavond vond de zanger dan ook dat alle huisdieren ook even in de spotlight mochten van deze show. Of het publiek even op hun telefoon allemaal een foto van hun huisdier wilden tonen. Een grappig idee uiteraard, maar of de zanger vanaf het podium werkelijk een blik had kunnen werpen op de vele foto’s leek zeer onwaarschijnlijk. Wel was het uiteraard een slimme manier om het publiek bij een show te betrekken. Het publiek veerde echter eerder op bij een nummer zoals Doctor Alibi, waarbij we zelfs de zeer zwijgzame Slash even hoorden meezingen. Het draaide dan ook vanavond meer om de muziek en wat was het publiek getuige van een band in bloedvorm. Het aankondigen van afsluiter World On Fire voelde dan ook enigszins als een domper. Een avond zoals deze zou uren en uren mogen duren.
Gelukkig kwamen de heren nog terug op het podium voor een tweetal nummers en wederom kreeg het publiek een hoogtepunt voor de kiezen. Tijdens de rustige Elton John-hit Rocket Man (I Think It’s Gonna Be A Long, Long Time) hoorden we allereerst hoe Slash zittend vanachter een lapsteel-gitaar ook prima uit de weg kon, maar vooral dat Myles Kennedy niet voor niets geroemd wordt om zijn vier octaven-tellende stembereik. De hoge noten waren spat zuiver en aan het gezicht van zanger Myles was af te lezen dat hij zelf ook verbaasd was over zijn zojuist gezongen nummer. Dat gevoel overheerste dan ook de gehele avond, de muzikanten speelden vanuit hun hart, vol overgave en vol plezier. Met als toetje Anastasia mocht het publiek zich dan ook gelukkig prijzen en zich voor een laatste maal vergapen aan het prachtige gitaarspel van de man met de zwarte hoge hoed!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
[
[