Het leuke aan Slash is dat hij zowel een jong en oud publiek aanspreekt. In de stampvolle HMH zie je opvallend veel jong publiek die alle nummers kennen en dat door hartstochtelijk meezingen ook laten blijken. De meeste bijval krijgen uiteraard de vele Guns N’ Roses nummers die gespeeld worden maar dat is eigenlijk best bijzonder omdat veel aanwezigen niet eens geboren waren toen deze nummers werden uitgebracht. Het geeft aan wat Slash voor al deze mensen betekent.
Vanaf opener You’re a lie is duidelijk dat het een mooi avondje gaat worden. Het geluid is fantastisch en de sfeer is geweldig. Er volgt een mooi overzicht van Slash’s carrière waarbij de nadruk uiteraard ligt op het nieuwe album. En dat is geen straf want Avalon, Wicked stone en World on fire zijn gewoon uitstekende nummers. Andere hoogtepunten zijn Back from Cali en Ghost, allebei afkomstig van het eerste album. De band is geweldig op dreef waarbij bassist Todd Kerns het meest in het oog springt door zijn enthousiasme en energieke podiumpresentatie. Ook neemt hij tijdens twee nummers de leadzang voor zijn rekening.
Er staat echter maar een echte zanger op het podium deze avond. Myles Kennedy laat eens te meer horen op eenzame hoogte te staan in de hedendaagse rockscène. Het gemak waarmee hij zingt is verbluffend en het zijn vooral de Guns N’ Roses nummers waarmee hij indruk maakt. En dat zijn er nogal wat. Mr. Brownstone, You’re crazy, het massaal meegezongen Sweet child o mine, het lang uitgesponnen Rocket queen, het voor het eerst gespeelde Double talkin’ jive, het al genoemde Nighttrain en afsluiter Paradise city. In Rocket Queen trekt Slash alle registers open en betovert hij de zaal met een lang uitgesponnen solo die geen seconde verveelt. Hij speelt niet altijd foutloos maar het gevoel waarmee hij speelt vergoed veel. Alles bij elkaar duurt dit concert ruim twee uur. In alle opzichten een ouderwets goede rockshow!