Het is klokslag acht uur als de heren van The Shrine het podium bewandelen. Het powertrio uit Venice Beach komt de “lousy cunts”, zoals zanger Josh Landau de bezoekers noemt, trakteren op een flinke dosis heavy metal. The Shrine combineert veel stijlen, waarbij er naast de metal uit de jaren ’70 we ook de stonerrock horen terugkeren, waarbij de mannen zich niet schromen om er ook nog een vleugje punkrock aan toe te voegen. Het is energiek, strak en snel, maar kennelijk is het publiek wat harders gewend en reageert wat lauwtjes op de klanken. Men kijkt aandachtig, maar het blijft bij wat meeknikken op de muziek. Dat is niet terecht voor een band zoals The Shrine, die proberen met wat humor de zaal voor zich te winnen. Het zit technisch goed in elkaar en er heerst een goede chemie tussen de drie mannen, De zaal is in ieder geval opgewarmd, klaar voor het grotere werk.
De formatiewisselingen in Slayer leverde het nodige commentaar op. Slayer zou Slayer niet meer zijn en de band werd eigenlijk al afgeschreven. Vervolgens kwam het album Repentless uit en toen hebben menigeen hun mening alsnog bijgesteld. De grote fans blijven hun thrashmetal-helden trouw en zijn massaal naar Nijmegen gekomen om een of twee shows van Slayer bij te wonen. De eerste show was heel snel uitverkocht en velen waren dan ook blij dat er een tweede show werd aangekondigd. Bij het betreden van de grote zaal van Doornroosje hangt nog een waarschuwing over het harde geluidsniveau, maar velen wuiven dit weg: “Slayer moet je voelen!”. En dat voelen komt helemaal goed! Als de heren openingsnummer Repentless inzetten gaat de zaal helemaal los. De moshpit is meteen aanwezig en de fans gaan er helemaal voor, dit is dus wat ze bedoelen met Slayer moeten voelen. Drummer Bostaph zit op een verhoogd podium en voor hem zijn de andere drie heren druk in de weer. Op de achtergrond siert een groot doek met het logo van het laatste album. De backdrop is eigenlijk ietsjes te groot voor dit “kleine” podium en siert daardoor ook de zijkanten de bühne.
Slayer speelt hard en genadeloos. Het gitaarwerk is van een technisch hoog niveau en het is smullen geblazen. Daarbij wordt Slayer ondersteund door een gigantische lichtshow. Het is flitsend en continu gaan er lampen op en neer. Bij de waarschuwing van het geluidsniveau had een waarschuwing voor veel stroboscopen en flitsende lampen niet misstaan. Het geeft de show daarentegen veel meer elan en zoiets maak je niet mee tijdens een show op een festival. Hiervoor is men naar Doornroosje gekomen, dit is de belevenis die men wil meemaken. Zanger Araya laat het publiek “God Hates Us All”meebrullen en dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Overal gaan de kelen wijd open en klinken deze vrolijke woorden. Er wordt flink gemosht, maar ook wapperen er velen met hun haar of steken de vuisten in de lucht. Slayer is aan! In de loop der jaren bracht de formatie uit Californie heel wat albums uit en vanavond krijgt het publiek dan ook een doorsnede uit heel het oeuvre voor de kiezen, waarbij de focus natuurlijk wel ligt op het nieuwste album Repentless. Naast de bekendere nummers kiest de band er ook voor om een minder bekender nummer te spelen en dit wordt boven verwachting van zanger Araya volop meegezongen.
Slayer zoekt met regelmaat contact met het publiek en Araya grapt dat Slayer alleen maar om liefde draait. Dit onderstreept men graag door een loveballad te spelen, waarbij terugkerend thema de dood toch weer om de hoek komt kijken. Terwijl de security moet toekijken hoe het publiek uit zijn bol gaat is er op het podium heel wat te zien. Vooral als gitarist Kerry King zijn gitaarspel laat horen in de solo’s wordt dit mooi belicht. Ook gitarist Gary Holt laat zijn gitaren heerlijk janken en ondertussen gaat drummer Bostaph onverstoorbaar door. Er zijn nauwelijks momenten om bij te komen, het moordende tempo grijpt de toeschouwers bij de strot. Het publiek geniet van de vele Slayer-klassiekers die richting het einde de climax bereiken. Er klinkt groots gejuich als Slayer South Of Heaven en Raining Blood inzet. De massa gaat nogmaals helemaal los. Ondertussen is er al een nieuwe backdrop naar beneden gedwarreld en bij het allerlaatste nummer Angel Of Death zakt het laatste doek naar beneden. Het doekt siert met de tekst “Hanneman Still Reigning”. Voormalig gitarist Jeff Hanneman blijft de band dan ook in ere houden en dat geldt ook voor het publiek. Anderhalf uur raasde Slayer door het Doornroosje en iedereen heeft kunnen genieten van een band in topvorm. 35 jaar zijn de heren al onderweg en nog lang niet klaar. Slayer is still reigning! SLAAAAAAYYYYYEEEEERRRR!!!