Waar rock, metal met R&B, hiphop en avant-garde tot volle wasdom komt. Take Me Back To Eden gaat nog een stap verder met experimenteren dan eerdere releases. Wat opvalt is dat het tweede deel van deze plaat rustiger van aard is. Het richt zich vooral op de hiphop, rap, R&B en pop kant van de band. De heftige gitaarerupties zijn er wel maar ze zijn veel minder frequent aanwezig. In het titelnummer is het bijvoorbeeld erg lang wachten totdat de bekende overgang van zacht naar hard wordt ingezet. Feit blijft echter dat dit een van de beter opgebouwde nummers is. Ander hoogtepunt is wat dat betreft ook Euclid. Dit rock en rapnummer gaat niet zozeer van het typische hard-zacht maar ontvouwt zich langzaam tot iets moois. Het meest bijzondere is misschien nog wel dat dit nummer op het einde overgaat in The Night Does Not Belong To God van hun debuut. Daarmee wordt een statement gemaakt die vragen oproept. Is hiermee de cirkel bijvoorbeeld rond? Dat doet Sleep Token natuurlijk graag, mist en mystiek creëren. Hun hele imago is erop gebouwd. Waar de band altijd al in uitblinkt is de mix tussen melodie en kracht. Zo zijn Chokehold en The Summoning uitstekende voorbeelden waarin de band hard-zacht een nieuwe dimensie geeft. Het inmiddels van de band kenmerkende gitaargeluid, het lekkere drumwerk en de daaronder terug te horen elektronica zorgen voor een heerlijke dynamiek. Waar Granite nog begint als een swingend rapnummer volgen in het tweede deel de bekende gitaarerupties. Dan hebben we het hardste nummer nog niet gehad want Vore doet er later op de plaat namelijk nog een schepje bovenop. Zanger Vessel mag op dit nummer er weer eens lekker op los brullen. Op Take Me Back To Eden kiest Sleep Token er echter vaker voor om een heel nummer in een bepaalde stijl te spelen. Het kan voor rechtgeaarde rockers en metalheads dan ook even doorbijten zijn. Zoals op het op piano voortkabbelende popnummer Aqua Regia en de voor Sleep Token ongekende ‘normale’ rockballad (met een aangrijpende tekst) Are You Really Okay? Het langzaam emotioneel opgebouwde rapnummer Ascensionism is bijzonder in haar aanpak. Het tekent de diversiteit van de band dat de hard-zacht component deze keer niet alleen op het einde van het nummer gebruikt wordt. The Apparation ontbrandt niet echt hoewel de band toch haar rockkant laat horen. Het is wennen aangezien juist het ontbreken van die (echt) harde kant de luisteraar op het verkeerde been zet. Het vluchtige DYWTYLM en Rain die piano, elektronica en elektrische gitaarstukken mixt complementeren de plaat.
Het ongekende bereik van zanger Vessel maakt dat deze band veel kanten op kan. Hij schreeuwt, spuugt maar kan ook heel mooi melodieus zingen. Het hoog en laag klinkt natuurlijk. Het schijnt hem geen moeite te kosten. Het maakt de muziek die daardoor extra kan experimenteren ongrijpbaar en verrassend. Op deze plaat zit de verrassing vooral in de rustigere nummers en de opbouw van een aantal nummers. Als geheel blijft het echter Sleep Token op haar best. Het is niet beter dan eerdere releases maar kent wel dezelfde kwaliteit. Weer een absolute topper dus die wel meer tijd kost om te rijpen. Met dank aan die ongekende diversiteit.