Het gebeurd niet vaak, maar als onze Rockportaal redactie aangeeft dat ‘dit mogelijk wel wat voor jou is’ dan ga je toch maar even luisteren. Wat nog minder vaak gebeurd is dat er met slechts drie nummers een innerlijke tweestrijd ontstaat. Is dit kunst of is dit kitsch? Wat in ieder geval duidelijk is dat Sleep Token een band is van het grote gebaar. Niet alleen in aanpak, maar ook in het omschrijven van hun eigen muziek. Je zanger omschrijven als niet van deze aarde is namelijk nogal een statement. Feit is wel dat zijn zang de harde stukken prima aan kan. Hij is echter ook op zijn best als de gevoelige rustige, hoge(re) tonen bereikt moeten worden. Zijn stem heeft hetzelfde gevoelige en breekbare bereik als, bijvoorbeeld, Antony And The Johnsons. Sleep Token heeft echter ook de kracht om tot (gitaar) erupties te komen die doen denken aan de Deftones. Dat klinkt als kunst. Is het ook. Probleem is echter dat, hoe goed gedaan dan ook, de drie nummers allemaal een beetje eenzelfde soort opbouw hebben. Rustige, keyboard/ piano stukken worden afgewisseld met harde elektrische gitaar stukken. Het klinkt dan ineens een beetje als een ‘trucje’. Dat is kitsch. Ook dat klopt. Blijft de vraag staan of het nu meer kunst of kitsch is. Gezien de kwaliteit neigt het meer naar kunst, maar kan dat pas echt bewezen worden als Sleep Token met een aantal nummers komt die niet hetzelfde stramien volgen. Tot slot lijkt het erop dat Two iets te veilig is geproduceerd. Luister maar naar de andere nummers op youtube. Dat klinkt toch vaak scherper, ruiger en daardoor net even beter. Conclusie is dat Sleep Token zeker in staat is kunst te creëren, maar dat het overtuigender klinkt als de band dit niet tot in perfectie uit wil voeren.
https://www.facebook.com/sleeptoken/?fref=ts