Met intro XIX start de cd, zoals we van Slipknot gewend zijn. Vol spanning en een perfecte opbouw van een nummer. De terugval in het nummer houdt vervolgens de spanning verder vast, waarna er met Sarcastrophe en AOV lekker hard wordt afgetrapt. Het is weer echt lekker Slipknot met de percussie en dj-elementen die natuurlijk niet gemist mogen worden. Met The Devil In I hoor je dan weer het goeie contrast tussen het rustige couplet, dat langzaam uitmondt in een lekker heftige riff. Corey Taylor laat hier nogmaals horen dat hij naast een goeie grunt ook ontzettend goed clean kan zingen. Killpop is daarna een adempauze, voordat er weer stevig geknald gaat worden met Skeptic en Lech. Wie de drummer ook mag zijn, het drumwerk in beide nummers is werkelijk voortreffelijk. Goodbye klinkt tekstueel als een ode aan Paul Gray en misschien ook aan Joey Jordison, maar daar ben ik niet zeker van. Maakt niet want het nummer is erg mooi en maakt het tot een mooi afscheid. Nomadic is een soort samenvloeiing met Goodbye, omdat het perfect in elkaar over gaat. The One That Kills The Least en het alles overdonderende Custer geven aanleiding tot een soort tweede intro. Be Prepared For Hell is spannend en wordt spannender door de manier waarop de tekst wordt uitgesproken. Het gelach en het tussenstukje maken plaats voor The Negative One. Slipknot op zijn best. Het nummer zit goed in elkaar en met de kenmerkende Slipknot gitaarsound krijg ik zin om een soort eenmanscirkelpit te houden. verder is het vanuit drummersperspectief interessant wat de mysterieuze drummer op zijn toms doet in het tussenstukje. Met If Rain Is What You Want wordt er rustig en beheerst een einde gebreid aan een geweldige cd.
Slipknot is terug. Het is een fantastische cd geworden met genoeg afwisseling, maar vooral een flinke pot herrie. Slipknot bewijst daarnaast ook in deze line up geweldige cd’s te kunnen maken. Een absolute aanrader voor ieder soort metalliefhebber.