Nederland leerde Slipknot voor het eerst kennen in 1999. Een nieuwe Nu-Metalband zou het zowaar maar eens kunnen gaan maken. Met hun maskers en oranje overalls vielen de heren direct op en muzikaal stond het ook al als een huis. Ruim twintig jaar later en menig album op hun conto rijker bestaat de band uit Iowa nog steeds en behoort de grootste acts uit het genre en staat de band bekend om enorm energieke shows. Niet voor niets staan er dan ook flinke rijen voor het Ziggo Dome in Amsterdam, waar de The End, So Far-World Tour neerstrijkt.
De fans van Slipknot moeten nog even geduld hebben, er zijn twee voorprogramma ingeschakeld om de boel op te warmen. Allereerst is het aan Nothing More om het spits af te bijten, maar weet het Ziggo Dome helaas niet in vervoering te krijgen. De band is energiek en stuitert over het podium, maar hun songs weten niet echt te overtuigen. Daarnaast is er een enorm sobere lichtshow die ook al geen duit in het zakje doet. Nothing More probeert diverse stijlen te combineren en hierdoor is het lastig om de heren echt in een hokje te kunnen plaatsen, het is dan ook onduidelijk hoe Nothing More zich echt wil profileren. Uiteraard is Nothing More blij om als support voor Slipknot te mogen fungeren, maar als de band zelfs een applaus vraagt voor het hoofdprogramma volgt er weinig respons,. Een Ziggo Dome laat zich niet zomaar inpakken.
Sleep Token, het tweede voorprogramma maakt daarentegen wel veel meer indruk. Er hang iets mysterieus rondom deze formatie, we kunnen door hun outfits niet zien welke personen er achter deze band schuilgaan. Zo mogen we de frontman Vessel noemen en samen met zijn band neemt hij het publiek mee op een experimenteel avontuur, waarop blijkt dat hij een echte alleskunner is. Zo kan zijn stem zowel de lage als hoge noten aan en ook is rappen en grunten hem niet vreemd. Met zo’n talent in je midden kun je als Sleep Token van alles laten horen en dat doet de band dan ook. Het geheel klopt en Sleep Token speelt een overtuigende set die wordt ondersteund door een prima lichtshow. Ook Sleep Token combineert verschillende stijlen, maar weet dat veel beter uit te voeten dan hun voorgangers op het podium. Het publiek reageert dan ook veel beter op deze rockband die het niet schuwt om zeer melodische nummers te laten horen, maar ook krachtige rocksongs voortbrengt. Het publiek is dan ook nu echt opgewarmd voor Slipknot!
De crew van Slipknot heeft een flinke klus vandaag. Vanachter een groot doek wordt de laatste hand gelegd aan het gigantische bouwwerk, waarvan we slechts een paar schimmen kunnen waarnemen. Het belooft dan ook weer een grootse productie te worden. Als een luide knal klinkt weet iedereen dat het nu echt gaat gebeuren en niet veel later gaat het gehele Ziggo Dome compleet los. Slipknot tiert, gromt en grijpt de toeschouwers meteen bij de strot. Dit heeft als resultaat dat tijdens opener The Blister Exists de eerste moshpits ontstaan en dat gebeurt niet alleen vooraan in het Ziggo Dome, ook halverwege deze grote zaal gaat het publiek er helemaal voor. Slipknot lijkt dan ook al snel een gewonnen wedstrijd te spelen. Frontman Corey is heer en meester op het podium en samen met zijn gemaskerde vrienden zweept hij de boel graag nog meer op. Het gitaargeweld versterkt dit gevoel, maar vooral de drums en percussie is een drijvende factor voor de band uit Iowa. Daarnaast staan de bandleden geen moment stil en rennen van de ene naar de andere kant op dit grote podium.
Om de feestvreugde te verhogen heeft Slipknot de nodige visuals in petto, maar de pyro’s en vuursalvo’s zijn nog veel indrukwekkender. De temperatuur rondom het podium wordt alleen maar hoger en hoger. De fans blijken alles woord voor woord te kunnen meezingen of meebrullen. Of dat nu gaat om het recente album The End, So Far of toch om de klassiekers van het debuutalbum, alles is raak in Amsterdam. De band is in vorm en weten exact hoe ze de menigte in beweging krijgen. Zo gaan de vuisten de lucht in tijdens The Herectic Anthem, wordt de tekst van vooraan tot achteraan in het Ziggo Dome meegebruld, maar ook onstaat er een gigantische moshpit halverwege de zaal. Het harde lompe gitaargeweld gaat er in als zoete koek, Slipknot is dan ook in vorm, elke klap is raak. Wel geeft zanger Corey aan wat last te hebben van zijn stem en hij baalt er van dat hij slechts 110 procent kan geven vandaag. We hoeven ons echter geen zorgen te maken, want na de eerste woorden van de tekst van Wait And Bleed neemt het publiek graag de rest voor de rekening. Ook vandaag zijn de nummers van debuutalbum Slipknot de hofleveranciers van de setlist.
Ziggo Dome staat dan ook vandaag in vuur en vlam met Slipknot. Wat produceren deze heren een gitaargeweld en weten ze de boel op zijn kop te zetten. Daarnaast is het ook een lust voor het oog, de energie spat van het podium en publiek en band zijn samen èèn. Slipknot weet ook wel hoe ze een set kunnen opbouwen en hun kracht zit in het doseren. Zo blijkt het een schot in de roos te zijn om favorieten People = Shit en Surfacing voor het laatst te bewaren voor de reguliere set. Vervolgens krijgen de bezoekers een korte adempauze, waarna de gemaskerde helden terugkeren voor een toegift van tweetal nummers. Vanaf de eerste tonen van Duality gaat het publiek weer compleet voor de bijl. De fans van Slipknot hebben nog wat energie over en geven dat helemaal, vooral bij het laatste nummer Spit It Out waarbij ook zelfs een sitdown nog onderdeel uitmaakt van deze verwoestende set. Slipknot heeft Ziggo Dome op de grondvesten doen schudden en vol adrenaline verlaat een meer dan tevreden publiek de zaal in Amsterdam!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
