Slow Fall – Beneath The Endless Rains

Het Finse Slow Fall is in 2016 opgericht door bassist Markku Kerosalo en het heeft even geduurd voordat hij de juiste bezetting van de band gevonden had. Maar sinds 2019 is de bezetting goed stabiel en heeft het vijftal het album Beneath The Endless Rains opgenomen en uitgebracht via Inverse Records. Het is niet het eerste product want in 2017 kon de wereld al kennismaken met de EP The First Ones To Fall. Van het overwegende doommetalgeluid van weleer heeft de band zich meer geëvolueerd tot het melodische deathmetalgeluid dat dit album siert.
Bij de start maak je kennis met Resonance, dat met zijn mooie stuk akoestisch gitaarspel een aanloop is naar een meer overweldigend stuk muziek dat op zijn beurt overloopt in het stevige Across The Cold. Alle ballast is overboord gegooid en vanuit een meer deathmetalkarakter wordt het bed gespreid voor de zware zang van Markus Taipale.
Het is niet allemaal vette (melodische) deathmetal wat de klok slaat bij Slow Fall. In de compositie Exile The Day komen invloeden naar boven drijven die bij Amorphis weggelopen zouden kunnen zijn. Door de compositie heen is er ruimte voor melodieuze, bijna melancholische, stukken die het karakter sterk bepalen. Door het ritme ook geregeld aan te passen, dobber je heerlijk mee op de metalzee van Slow Fall. Met de composities Under This Corroded Sky en When The Suns Collide vervolgt de band het muzikale pad enigszins. Hier liggen de riffs van Heikki Kakko en Juho Viinikanoja ten grondslag aan de zwaarte van het geheel.
Witnesses To The Fall Of Night heeft dat melodieuze in zich, maar stoelt op een diepe zware groove die inktzwart de basis vormt. Daarover glijdt het gitaarspel als schrijverkes over het water terwijl Markus met zijn stemgeluid de lucht lichtelijk doch beheerst laat trillen. Drummer Aki Pusa en bassist Markku Kerosalo blijven ondertussen onverminderd het tempo aanvoeren in een gestaag en onverbiddelijk tempo.
Zo net over de helft laat Slow Fall zijn meerzijdigheid horen in Drown (Beneath The Endless Rains). Ongetwijfeld beïnvloed door het rijke Scandinavische metalgenre lijkt het DNA van Opeth hier voorzichtig ingevoegd te zijn in het Slow Fall-DNA. De sfeer is zwaar maar zoals in het oudere werk van Opeth is er een mooi evenwicht tussen dikke grunts en heldere clean vocals met een klein falsetaccent erin.
Door het gebruik van een zangeres is  Everything Left With Nothing verrassend en verfrissend en doet een beetje denken aan de muziek van Eluveitie. Het biedt net dat contrast met de stevige grunts dat de compositie kan gebruiken. Naast het spelen met melodie en kracht in de voorgaande composities zoekt Slow Fall hier een grens en gaat deze over door even een ander accent aan te brengen in het zware geluid van het album.
De melodische deathmetal op Beneath The Endless Rains breekt nog niet 1-2-3 alle potten in mijn huis, maar het album is netjes gevarieerd neergezet en biedt genoeg luisterplezier met zijn 40 minuten. Zeker de kleine uitstapjes in Drown en Everything Left Without Nothing maken het geheel toch interessant.