Twee dingen vallen me op als ik de Basement van Dynamo binnenloop. Dat het geluid vrij hard staat en dat er verrassend weinig mensen in de zaal zijn. En dat terwijl er niet het gebruikelijke “ik moest nog werken” excuus is dit keer.
Het Hongaarse Slow Mesh speelt een vorm van melodische rock die op zich aardig gevonden is als voorprogramma. Nu speelt het vast een rol dat de frontman van de hoofdact Hongaarse roots heeft.
Hoewel het geluid echt wat te hard staat voor deze muziek wordt een aardige set gespeeld waarbij de band toch bij een paar mensen zelfs de handjes op elkaar krijgt. Vooral de nummers die een beetje meer met Southern Rock / country zijn doordrenkt klinken aardig. De frontman heeft helaas niet de grote energie of uitstraling die je van een frontman verwacht, wat verder niets afdoet aan zijn vocale capaciteiten.
Vermakelijk om te zien is hoe 1 van de gitaristen regelmatig zijn tong uitsteekt bij zijn spel of hij Gene Simmons is. Hij gooit ook wat plectrums in de zaal en zijn voetenwerk met de pedalen is even vermakelijk.
Dat het publiek toch echt voor de hoofdact komt blijkt aan hoe de zaal zich heeft gevuld als Zoltán “Zoli” Téglás met zijn band, briljant genaamd de Zoli Band, het podium betreedt. In tegenstelling tot de melodic hardcore speelt hij hier een zeer toegankelijke vorm van hardrock mee. Na een krachtige opener brengt de band eigenlijk gewoon het volledige nieuw album, Santa Monica , maar niet integraal. Op zich slim om de nummers in een andere volgorde te spelen zodat de energie maximaal blijft. Over energie gesproken. Ik ben gewend heel veel van de energie te voelen van Zoli met zijn band Ignite. Die leek een beetje te ontbreken. Misschien vanwege de legere zaal? Aan zijn vocale capaciteiten valt nog steeds niets af te dingen. Geweldige stem.
Hij toont zijn toewijding aan de milieuactivisten die hij hartstochtelijk steunt door, ondanks de warme zaal, een Sea Shepherd hoodie aan te trekken tijdens de set.
Anders dan bij Ignite leent deze muziek zich niet voor moshpits, maar er worden zeker wel links en recht wat danspasjes gedaan door wat jongedames.
Zoli laat ons, zoals ik al eerder hoorde, nog eens weten hoe hij vindt dat de Nederlandse gevangenissen de meest prettige zijn zoals hij na Dynamo in 1995 mocht ontdekken. Hij doet nog een shout-out naar journalist Leon Verdonschot die zoals bij elk concert van Zoli in Nederland aanwezig is. Hij bedankt hem voor zijn vriendschap en het feit dat hij Ignite bekend heeft gemaakt bij het Nederlands publiek.
Enkele muzikale hoogtepunten: Christina, over iemand met wie hij ooit dates had, en Vampire dat niet over een vrouw blijkt te gaan maar de USA en natuurlijk de ode aan Boedapest, Budapest My Love welke bijzonder bezielend wordt gebracht.
Als de set afgelopen is komt er geen toegift. Dat kan ook lastig want zowat alle nummers van de Zoli Band zijn gespeeld, en Zoli besluit niet makkelijk te scoren door met wat Ignite hits af te sluiten.
Na afloop maakt Zoli nog even, zoals het in de hardcore scene betaamd, een rondje door de zaal zodat iedereen hem nog even de hand kan schudden en een praatje kan maken.