Disconnect is een langzame instrumentale opwarmer. Het heeft iets rustgevends, maar genereert ook een mate van spanning die je bij een soundtrack van een film ook kunt ervaren.
Bij Reckoning komt de ontlading. Niet overweldigend, maar duidelijk is dat Smash Into Pieces op dit album trouw is gebleven aan hun eigen geluid. Muziek die je niet zo snel uit Zweden verwacht. Het klinkt krachtig in de refreinen en de coupletten zijn gezegend met een sterke melodie. In Valhalla blijft dat volle stadiodgeluid prominent aanwezig in het gestage tempo van de compositie.
Bij Freight Train gooit de band het enigszins over een andere boeg. Freight Train heeft een lijzige warme deken die bij southern rock weggehaald is en over de compositie is gedrapeerd en het geheel een warm gevoel geeft. Mede door de zang in Freight Train word ik weer terug geworpen naar het geluid van de collega’s van The New Black.
Ook bij Guillotine, Vanguard en Throne laat Smash Into Pieces horen dat ze weten hoe je een sterke stadioncompositie moet maken. Een goede opbouw waarbij het couplet naar een krachtig refrein toewerkt. Het is niet te geloven dat deze band niet de status heeft van bijvoorbeeld Avenged Sevenfold, Skillet of Shinedown.
Heathens start met een licht middeleeuws karakter, maar al gauw gaat Smash Into Pieces over naar een sterke melodie die de grondvesten van arena’s zou doen trillen. Het tempo ligt niet hoog, maar elke maat komt binnen.
Met The Rain en A Shot In The Dark neemt Smash Into Pieces wat gas terug en wordt het grote publiek zeker uitgenodigd om de Zweden te omhelzen om met Deadman het album sterk en aantrekkelijk af te sluiten.
Ook Disconnect staat bol van het grote rock-/metalgeluid en iedere compositie nodigt uit tot meezingen en het aantal views op de diverse platforms zal ongetwijfeld blijven groeien met dit inmiddels zevende album van de band.
Meteen even de nieuwe video in deze review