Ik twijfel even of de rij voor de Effenaar wellicht een gedeelde rij is voor de grote zaal én de kleine zaal waar mijn collega vandaag verslag van doet. Even geleden dat ik in een rij moest staan voor een show. Zou het dan drukker worden dan verwacht? Heb ik de populariteit van de bands onderschat? Later zal blijken dat dit meevalt. Het publiek is gewoon lekker op tijd omdat ze graag een goede plek voor het podium willen, van de eerste tot de laatste act.
De eerste act is Halflives. Het staat buiten kijf dat deze band vooral gemaakt wordt door frontvrouw Linda Battilani. Deze dame heeft een ontzettend sympathieke, hartverwarmende uitstraling en weet hoe ze het publiek moet bespelen. Haar optreden is energiek, ze trapt in de lucht, springt van de riser én heeft een erg goede stem. Ze boft ook dat het geluid prima in orde is vanavond. Muzikaal gezien wordt flink geleend van popmuziek en Linda zou zomaar de nieuwe Billie Eilish of Avril Lavigne kunnen worden. Iedereen die mocht twijfelen aan haar talent wordt de mond gesnoerd als ze een gitaar omgespt en ons vraagt of we ook zo blij zijn met de terugkeer van Linkin Park. Wat volgt is een indrukwekkende cover van hun nieuwe nummer, The Emptiness Machine. Mocht de negatieve pers rond nieuwe frontvrouw Emily Armstong een onoverkomelijk probleem worden heeft Linda vanavond een prima solllicitatie gedaan. Als extra cadeautje krijgen we nog een nieuw nummer te horen, Perfectly Broken. Leuk nummer, mooie tekst.
Over Linkin Park gesproken. Het valt moeilijk te ontkennen dat het Duitse From Fall To Spring goed naar die band heeft geluisterd. Soms iets teveel zelfs. Zoveel dat het tenenkrommend wordt. Zo bevat hun nummer Come Alive de tekst ‘crawling in my skin’ zoals Linkin Park’s Crawling. Toegegeven, ze doen er ook niet moeilijk over en ook zij hebben een Linkin Park cover in de set. Waar Halflives iets van een eigen identiteit aan hun cover gaven is de versie die de mannen brengen van In The End meer de Temu-versie. Bij de cleans wordt zelfs even uit de bocht gevlogen en klinkt het een beetje vals.
Dat gezegd hebbende, de combinatie van de twee vocalisten die zowel zingen als rappen werkt niet verkeerd. De nummers zitten slim in elkaar en het optreden is perfect geregisseerd. En daar zit ook een beetje de pijn. Het voelt niet alsof de teksten gemeend worden gebracht. De energie, de beweging op het podium lijkt meer ingestudeerd dan een oprechte uiting van gevoel. Van het springen tot het vragen om de GSM-lampjes de lucht in te steken bij Barriers en het vele ‘put your hands in the air’ komt gemaakt en cheesy over. Niet dat veel fans daar zo over denken. Er is zeker genoeg enthousiasme in de zaal. Helaas niet genoeg om een échte moshpit te starten, hoezeer de band dat ook wil. Read the room, guys… Met deze hele berekende act dachten de heren kans te maken voor het Eurovisie Songfestival, helaas slaagden ze daar niet in. Die move geeft wel aan dat deze band ambitieus is, maar dat zorgt niet altijd voor een onvergetelijk optreden. Passie, vuur en oprecht musiceren wel.
Smash Into Pieces stond eerder in het voorprogramma van Within Temptation in de Afas. Daarmee hebben ze ongetwijfeld al wat zieltjes gewonnen bij het publiek dat voorzichtig de eerste stapjes richting metal zet. Net als From Fall To Spring is deze band duidelijk erg ambitieus. Dat blijkt uit de LED-schermen op het podium met flitsende futuristische beelden en de aankleding van hun drummer, APOC die een masker met rode lampjes draagt. Neem daarbij de electronische invloeden en toegankelijke nummers en je hebt een band die het vizier heeft gericht op succes buiten de geijkte metal fans.
Ik moet zeggen dat vocalist Chris Adam Hedman Sorbye live weet te overtuigen. Moeiteloos weet hij zowel rauwere als meer zoetgevooisde passages te zingen. Ik vermoedde flinke autotuning op de plaat, maar hier bewijst hij gewoon een erg goede vocalist te zijn. Die stem die doet denken aan Five Finger’s Death Punch’s Ivan Moody of Nickelback’s Chad Kroeger zal voor het die hard metal publiek te braaf zijn. Voor fans van het toegankelijkere werk is het echter heerlijk. Net als poppy nummers als All Eyes On You, waarbij het natuurlijk armen zwaaien geblazen is in de zaal. De overgang van die twangy southern rock/country zang naar een stadionrock geluid op Let Me Be Your Superhero werkt ook perfect live. Boomerang is ook zo verdomd catchy dat je wel mee moet zingen. Het is daarnaast een genot om de gitaristen energiek te zien rond bewegen en contact te maken met het publiek. Ik twijfel er niet aan dat deze band binnenkort naar nog grotere zalen zal groeien.
Foto’s: InPrent Fotografie (Corinne Jansen-Vulders)