In de Verenigde Staten en op Youtube heeft Richie Giese naam gemaakt. Zijn erg opvallende uiterlijk en de covers die hij produceert heeft de wereld, zoals zo vaak, verdeeld in twee kampen; de liefhebbers en de haters. Anders zijn roept vaak extreme reacties op. Gelukkig kan deze recensie onbevangen geschreven worden, want voordat deze promo via de digitale mailbox binnen kwam hadden we nog nooit gehoord van Richie Giese of zijn Social Repose project. Dat is maar goed ook, want Yalta is de moeite waard om te beluisteren. Social Repose balanceert muzikaal gezien op het randje tussen kunst en kitsch. Glad als het gaat om de productie of sommige nummers. Luister bijvoorbeeld naar het zonnige Bipolar Love (wel met een grappig synthpop middenstukje) of de ballad Tail Lights met ukelele. Maar ook dat laatste nummer kent een positieve kant. Zoals de zanglijn ’What is the point of happiness if being happy kills the better part of me…’
Aan de andere kant levert Richie prima (semi) ballads die zijn gevoelige stem alle ruimte geven. Ook muzikaal gezien weet hij de nummers voldoende afwisseling te geven waardoor het spannend en avontuurlijk blijft. Luister maar eens naar de schitterende nummers Stand Tall, Arctic Eyes of The Maw. De afwisseling komt soms ook door het gebruik van tribal invloeden, zoals bij Island Of Yours. Het beklemmende Demons tot slot is Richie’s donkerste epos op deze plaat en nogmaals het bewijs dat Social Repose veel potentie bezit. Yalta is een uitdaging voor mensen die niet geremd worden door imago en een gladde productie. Het is eigenlijk net als de (synth)pop die Social Repose brengt. De luisteraar vraagt zich constant of het nu kunst of kitsch is.
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/iuke-sNRD9A”]