Het is op een zonnige nazomerzondag dat ik me meld bij de kassa van Baroeg in Rotterdam. En hoewel het heerlijk weer is, is het niet toevallig dat ik in Baroeg ben. Vanavond presenteren Submit Fest en Baroeg namelijk een concert van het Zweedse Soen. De dag ervoor nog op Euroblast in Duitsland mag vanavond Rotterdam en omstreken genieten van de muziek van deze groep. Nog altijd wordt de band aangekondigd als de band van voormalig Opethdrummer Martin Lopez. Commercieel gezien misschien handig, maar het is allang niet meer nodig om de naam Opeth te gebruiken, want Soen heeft zich na drie albums zeker gevestigd als respectabele naam in de progressieve rockscene.
Voordat Soen het laatste concert van de Lykaiatour start, staan er twee Nederlandse bands op het podium die eveneens muziek maken binnen het progressieve rockgenre. Hillsphere debuteerde afgelopen mei met het album Florescence, waarop de band laat horen over veel potentie te beschikken. Boven verwachting is het al vrij druk in Baroeg wanneer de band om 16.00 uur van start gaat. De band speelt met tempo en met stijlen en ik moet zeggen dat ze live goed neerzetten wat ik van ze ken van het album. De vijf heren spelen gepassioneerd en in de intieme setting zetten ze nummers als Aquarius, het prachtige Ghost Of You en Mind At Rest. Hoewel het wat langere composities betreft, houdt de band de vaart er goed in zorgt de variatie ervoor dat het publiek geboeid blijft luisteren. Muzikaal staat het als een huis en vooral in de samenzang valt de band in positieve zin erg op.
A Liquid Landscape volgt Hillsphere op. Van deze band ken ik eigenlijk alleen het album The Largest Fire Known To Man uit 2014. Ten aanzien van Hillsphere klinkt a Liquid Landscape een stuk krachtiger, maar dat zal met ervaring te maken hebben. De band bestaat immers al een tijdje. De zang is van het begin af aan sterk en dat is mede te danken aan de geluidstechnicus die vandaag zijn zaakjes goed voor elkaar heeft. De belichting is dusdanig afgesteld dat de band, vooral in het begin, niet meer is dan een aantal silhouetten die een sterk optreden neerzetten. De band heeft net een live-EP op zak en bieden het publiek vanavond een mix van oud werk en gloednieuw werk. De muziek van a Liquid Landscape is over het algemeen langzaam en melancholisch maar biedt dat wel aan in een gevarieerd muzikaal (vloeibaar?) landschap. Het is vooral een sfeerbeleving die in de instrumentale stukken strak en krachtig gevoeld wordt, waarbij de momenten met zang meer sereniteit uitstralen. Vooralsnog is deze zondagmiddag zeker geen verloren tijd.
Uiteindelijk begint Soen, bijna een half later dan gepland, het optreden. Oorspronkelijk in 2004 opgericht, duurde het tot 2010 voordat de band echt vorm kreeg en het album Cognitive in 2012 uitgebracht werd. Met Tellurian en Lykaia bevestigde de band zijn status en kan de progressieve rockwereld niet meer om Soen heen. Vanavond dus het laatste concert in de Lykaia-tour en het blijkt dat dat meer een administratief gegeven is, want er staat een band op het podium die vanaf de eerste noot alles lijkt te geven wat ze hebben. Er wordt afgetrapt met Canvas van het album Cognitive. Dit is kwaliteit. Dat de band rond drummer Martin Lopez geformeerd is, blijkt uit de stempel die het drumgeluid op de composities zet. Dominant maar niet overheersend en zeker niet onprettig, want het drumgeluid is sterk en krachtig en licht het algemene hoge niveau nog een plan hoger. Sectarian is het volgende wapenfeit. Een compositie die gedeeltelijk wordt gedragen door het stemgeluid van Joel Ekelöf en vanavond doet hij dat ook met verve. Als een gentlemen staat hij temidden van zijn bandleden en hij is goed bij stem. Zijn stemgeluid wordt uitstekend begeleid door het stel zeer getalenteerde muzikanten waarbij vooral de blonde Lars Ählund opvalt. Tijdens de show laat hij zien dat hij van alle markten thuis is op toetsen, gitaar, percussie en zang. Daarbij opereert hij, evenals zijn medebandleden, heel ontspannen op het podium.
De mix van melancholie en kracht krijgt onder meer vorm in Sister waarin Martin Lopez zich goed profileert en het zware geschut wordt ingezet om daarna a-capella loepzuiver de compositie te verfijnen. Was de compositie op het album al zeer geslaagd. Live is het allemaal nog overtuigender. De set vanavond beslaat een mooie dwarsdoorsnede van de drie albums die Soen tot dusver heeft uitgebracht.
Dat de sfeer heel ontspannen is, heeft zijn uitwerking ook op het publiek. Zeker wanneer Lars naar mijn idee een verkeerd stuk inzet, kan er voor en op het podium hard om gelachen worden en worden afgedaan dat hij zijn keyboardpartij verwisseld heeft met nieuw werk dat op het album staat dat in februari 2019 uit moet komen. Die interactie tussen publiek en band krijgt meer vorm wanneer het publiek op een gegeven moment de gitaarpartij gaat zingen. Dit valt in goede aarde bij de band en geeft de sfeer van vanavond treffend weer.
Met Opal is het heerlijk wegproggen. Behalve melancholisch is het ook een krachtige compositie die op een gegeven moment als een wals over het publiek rolt om vervolgens helemaal terug te grijpen op slechts zang en gitaar om langzaam weer kracht op te bouwen.
Na een kort voorstelrondje vervolgt Soen de set met Jinn. Een mooi laatste nummer voordat de band het podium verlaat.
De sfeer van de avond is echter zo goed, dat Soen wel terug moet komen om via Tabula Rasa van het album Tellurian af te sluiten met het muzikale slaapmutsje Lucidity. En dan is het echt gedaan en blijf ik nog heel even staan om me ervan te overtuigen dat het echt afgelopen is. Jammer, want ik heb er nog niet genoeg van. Het optreden zou nog wel een uur mogen duren. Daar zorgen het goed afgestemde geluid, de muziek en de sfeer in Baroeg deze avond voor. Tevreden stap ik met een glimlach weer in de auto om huiswaarts te keren.