Begin september bracht Soen het nieuwe album Memorial uit. Sinds het debuut Cognitive levert de Zweedse band meesterwerk na meesterwerk af en hebben ze een karakteristiek eigen geluid ontwikkeld. Ook Memorial staat vol met kleine pareltjes die je het best op vol volume kunt afdraaien om meegezogen te worden in de wereld die Soen creëert.
Sincere past helemaal in het plaatje van de band waarin melancholie en krachtige erupties in een perfecte balans zijn neergezet. De verrassende wending naar het stuk a-capella is heerlijk en de gitaarsolo vol emotie die volgt maakt het plaatje compleet. In het kader van prachtige composities vervolgt Soen met Unbreakable. Een compositie waarin de coupletten duidelijk naar een aantrekkelijk refrein toewerken. Qua opbouw zit Unbreakable zeer goed in elkaar.
Violence is meer van het goede en laat horen dat Soen consistent werkt aan kwalitatieve goede composities. Misschien lijkt het voor sommigen een truukje dat steeds maar weer toegepast wordt. Ik moet toegeven dat Violence niet een verrassend geluid laat horen, maar de emotie, de passie druipt er vanaf terwijl er een pot stevige progressieve rock tegenover staat. Met Fortress gaat het vijftal goed los. Het start vet met een krachtig riffgeluid, dat blijft aanhouden terwijl Joël invalt. Het is ondertussen ook wel tijd om aandacht te besteden aan de kracht van de ritmesectie van bassist Kobe en drummer Martin. Als een perpetuum mobile zorgen zij ervoor dat er continu snelheid aanwezig is in het opzwepende karakter. Vanuit het krachtige deel van het progressieve spectrum volgt de rust met Hollowed.
Hollowed is een ballad zoals een klassieke ballad moet klinken. Ieder detail in deze compositie ligt precies op de goede plaats. Het is een compositie waarbij Soen de hulp heeft ingeroepen van de Italiaanse zangeres Elisa die qua stem en emotie precies goed past naast het stemgeluid van Joël. De inbreng van een gast, in dit geval Elisa, is nieuw voor Soen, maar pakt uitstekend uit. Gitarist Cody Ford laat zijn meerwaarde horen in deze zeer gevoelige compositie. De solo die hij neerzet wordt zelfs omschreven met een intens Pink Floydgeluid. Daarbij wordt hij ondersteund door de rest van de band en weet Martin met iedere drumslag te overtuigen. De passie en emotionele vibe past uitstekend bij de boodschap. Hollowed gaat erover of je het besluit neemt om een relatie te beëindigen wanneer de harmonie eigenlijk al verdwenen is. Ga je door op de ingeslagen weg die misschien dood loopt of kies je voor het onbekende en laat je het veilige klimaat achter je.
Hollowed krijgt bij mij altijd even de tijd om te bezinken voordat ik verder ga met Memorial. Ik houd van de titel Memorial. Het doet mij denken aan respect, kracht en kennis. Bij Caliban is het één van mijn favoriete composities en het is bij Soen zeker de compositie die enorm veel kracht uitstraalt. Een heerlijk luisterlied dat in golven van passie op je afkomt.
Cody zet zijn Floydinvloeden weer in in Tragedian. Zijn subtiele spel past mooi bij het stemgeluid van Joël. Tot nog toe laat Joël al horen dat hij over uitstekende kwaliteiten bezit. Als vanzelf kan hij kracht en heldere zang ten dienste stellen van het totale geluid van Soen. Hier beweegt hij stemtechnisch als een kameleon door de verschillende fase van de compositie. Vanuit de subtiliteit legt Soen de progressieve lat nog even hoog ten aanzien van krachtige impulsen. Icon krijgt verder vorm met vette riffs en een krachtig karakter. Een stuk muziek dat je verder absorbeert in de Soenbubbel.
Met Vitals sluit Soen het album Imperials in alle rust af. Het heeft niet de allure van Hollowed, maar nog altijd mag Vitals als bovengemiddeld gerekend worden. De compositie neemt je een beetje terug naar de vorige eeuw naar de jaren zestig waarin in louche en rokerig etablissementen jazzy ballades de sfeer verhoogden.
Soen bewijst met dit album maar weer dat ze binnen het progressieve genre een vaste plek hebben. Van voor tot achter laat de band al jaren horen dat ze melancholie, passie en kracht evenwichtig evenwichtig kunnen toepassen in composities die zich in je hoofd nestelen en die nooit maar dan ook nooit (lijken) te vervelen.