Een oerdegelijk optreden. Dat klinkt misschien niet sexy maar in het geval van Soen is dit wel het geval. De band weet precies waar het ijzersterk in is. De heren hebben de afgelopen jaren actief aan hun liveshow en muziek gewerkt. De muziek is herkenbaar geworden. Soms zelfs zo herkenbaar dat nummers eigenlijk inwisselbaar zijn. De band komt er (nog?) mee weg omdat de kwaliteit erg hoog ligt. De band weet melodie te verbinden aan krachtige metal uithalen. De zang van Joel Ekelöf weet daarop perfect mee te bewegen. De rustigere passages hebben op mij persoonlijk meer impact. Dan zit hij werkelijk in zijn kracht. Gitarist Cody Lee Ford weet ook vanavond regelmatig de spotlight te vinden met zijn heerlijk meezingende gitaarspel. Toch is het vooral Lars Åhlund (gitaar, keyboard en achtergrondzang) die de stille kracht achter de band is. Hij bepaalt het tempo en heeft schijnbaar het overwicht om de rest mee te krijgen. De bas en drums zijn in uiterst capabele handen. Het is niet voor niets dat zij ook hun eigen moment in de schijnwerpers krijgen. Soen knalt vanavond lekker heftig uit de startblokken met Sincere en Martys. Het daaropvolgende Savia en het hard-zachte van Memorial laat de melodieuze kant horen. Op plaat is Savia nog makkelijk te vergelijken met Tool maar live is het nummer inmiddels helemaal tot wasdom gekomen als een typisch Soen nummer. De band experimenteert vooral met lange(re) intro’s. Voor het overige zijn de gekozen nummers en (bijna) alle pasjes tot in detail uitgedacht. We zijn toeschouwer van een geoliede machine. De opbouw van de setlist zit prima in elkaar. De band durft rustig te eindigen met nummers als Illusion, Modesty en Lotus, het te verwachten slot van de reguliere set. Met een speciale versie van Ideate weet de band vanavond misschien nog wel het meest te verrassen. De twee toegiften (Antagonist en Violence) laten de band uiteindelijk weer knallen zoals tijdens de start van het optreden. Het maakt de cirkel rond en een mooie afsluiter van een uiterst geslaagde avond.
De progressieve metal van Oddland is afgelopen voordat je er eigenlijk erg in hebt. Het is zoals de voorganger van deze Finnen zelf zegt; we zijn net warm gedraaid maar dit is ons laatste nummer. Het (nood)lot van een voorprogramma. De band vindt in ieder geval voldoende ruimte om twee nieuwe nummers (Freefall en Eternal Erode) te laten horen. De band speelt zeker voor het genre opvallend korte nummers. In die relatief korte tijd gebeurt genoeg. De combinatie van elektrische gitaarriffs, inventief drumwerk en soms vreemde breaks zorgen dat de aandacht gefocust blijft. Meest opvallend is de switch naar saxofoon. Het is natuurlijk vaker gedaan. Oddland laat het echter mooi passen in hun dynamiek.
Eerste act van de avond is Trope. Vanavond niet meer dan een duo op zang en gitaar. De semi-akoestische set maakt indruk. Het gitaarwerk weet een hele band te laten vergeten. Indrukwekkend. De zang van Diana Studenberg klinkt solide maar is over het algemeen helaas lastig verstaanbaar. Heeft onder andere te maken met de mix van het geluid. Toch laat het korte optreden een goede indruk achter. De alternatieve rock klinkt mede door de eigenzinnige aanpak als duo verfrissend eigenwijs. Dat Trope als duo optreedt heeft als extra voordeel dat de ombouw tussen de bands heerlijk kort is. Daar houden wij van.