Het bleek allemaal het uitgangspunt voor waarschijnlijk de meest epische compositie die Soilwork ooit heeft opgenomen: A Whisp Of The Atlantic. En waarschijnlijk ook de meest filosofische EP waarin Soilwork zich muzikaal absoluut liet leiden door gevoel en niet zozeer door een bepaald genre. Ik moet zeggen dat het heel goed uitpakt. De start met piano is al verrassend en de rustige zang van Björn “Speed” Strid is netjes ingezet. Na deze rustige start wordt er een degelijke groovende riff ingezet en laat Björn horen dat hij over de nodige zangkwaliteiten beschikt. Geleidelijk wordt het geheel sterker en krachtiger. Een lekkere ‘dancebeat’ geeft het karakter even een luchtige wending om dan vanuit de metalhoek via een solo even een pas op de plaats te houden alvorens drummer Bastian Thusgaard zijn deathmetaltempo er overheen walst. Heerlijk. Maar zoals al gezegd zijn grenzen op de EP compleet weggevaagd en stopt de deathmetalwals abrupt. De zangpartij wordt ineens begeleid door piano en trompet en de rand van de jazz komt in zicht. Als vanzelf leidt de compositie zich weer naar de (death)metalkant en pakken de heren de basismelodie weer op. Naar het einde toe beweegt het geluid weer naar het meer rustieke karakter en komt de trompet nogmaals om de hoek kijken. Bij de compositie is trouwens een prachtige video geschoten waarin de rol van het water mooi tot zijn recht komt.
Het titelnummer wordt gevolgd door twee singles die in de afgelopen tijd al van een video waren voorzien. Het start met Feverish dat halverwege 2019 uitkwam. Dit is een compositie die in de beste metalstijl van Soilwork is neergezet. Roffelende razende ritmes van Bastian Thusgaard worden ondersteund door een granieten deathmetalmuur waarop Björn zijn fraaie graffitizang in grove lijnen spuit. Ook hier kiest Soilwork aan het eind voor een verrassende wending in het geluid door een orkest de laatste minuut van sfeer te voorzien.
Begin dit jaar op de rand van de lockdown in Nederland werd Desperado naar voren geschoven. Een aantrekkelijke compositie waarin de deathmetal wat naar de achtergrond is verdwenen en het geheel een wat meer gepolijst geluid heeft gekregen zonder daarbij de (heavy) metal te verloochenen. Het krijgt in Death Diviner een mooi vervolg. Het tempo ligt wat lager en de riff die in de basis ligt is wat rustiger van aard, maar zeker prominent aanwezig. Ten aanzien van zanger Björn “Speed” Strid is zijn stemgeluid juist hier heel herkenbaar en zijn de herkenningspunten met The Night Flight Orchestra zeker aanwezig. Maar dat waardeer ik zo zeer in Soilwork. Je kunt het geluid van de band niet 1-2-3 categoriseren omdat zij het beste van verschillende genres weten te combineren tot een aantrekkelijk eigen geluid. Na een lekkere solo gaat het tempo trouwens nog wel flink omhoog om toch akoestisch af te sluiten.
The Nothingness And The Devil sluit de EP in stijl af. Na een lekker heavymetalstart, waarin een hele subtiele onregelmatigheid in het drumwerk meteen de aandacht vraagt, gaat de band nog flink los op een manier die karakteristiek is voor Soilwork. Een sterk gitaargeluid, opzwepende drumpartijen, wisselende zangtechnieken en een gevarieerd palet aan stijlen maken het een waardige afsluiter van de EP.
Met deze EP verkent Soilwork de mogelijkheden van de metal en muziek in het algemeen. Dat kan tot een onsamenhangend geheel leiden, maar deze geroutineerde muzikanten/componisten weten alle invloeden mooi samen te laten smelten waarbij zij de (death)metalwortels geregeld naar boven laten komen. Zanger Björn is, zeker met The Night Flight Orchestra, ook veelvuldig ergens anders te beluisteren, maar ik hoor hem toch het liefste in Soilwork omdat daar zijn veelzijdigheid voor mij het meest tot zijn recht komt. Een mooi en sterk nieuw product voor deze band die zichzelf blijft (juist) door nieuwe muziekwerelden te verkennen en te integreren.