Voor fans van de band is het een album dat aanschaft kan worden omdat het album start met twee nieuwe nummers. Twee nummers die het vertrouwde geluid van Soilwork mooi weergeven. Brute deathmetal dat uiterst subtiel wordt aangevuld met een sterke melodielijn en clean vocals. Helsinki is naar voren geschoven als single, maar het daaropvolgende (titel)nummer Death Resonance is wat mij betreft van nog grotere klasse. De band rond zanger Björn “Speed” Strid weet als geen ander kracht en melodie te verbinden waarbij de uitersten hierin precies goed geplaatst zijn in het nummer. Het geheel, omhuld door strakke riffs, geven het nummer het karakter van een mokerslag met fluweel gevoerd.
De overige nummers op het album zijn al eerder uitgebracht als bonustrack, maar zijn voor de gelegenheid gemixt naar de maatstaven anno 2016. De nummers Overclocked, Martyr, Sovereign (beide als bonusnummer op het album Sworn To A Great Divide uit 2007), Wherever Torns May Grow en Killed by Ignition (beiden als bonus te vinden op Stabbing The Drama uit 2005) klinken heel vertrouwd, hebben een goede groove en zijn zeker voor nieuwe luisteraars nummers die ik naar voren zou schuiven. Soilwork weet juist in deze nummers toegankelijkheid en deathmetal uitstekend met elkaar te versmelten. Een groot gedeelte van de nummers is nog niet zo oud en zijn te vinden op de EP Beyond The Infinite uit 2014. Een EP die weer voortkomt uit het album The Living Infinite. Opvallend zijn de overeenkomsten die hoorbaar zijn. My Nerves, Your Everyday Tool kent een flinke uptempo ritmebasis en is erg opzwepend. Daarbij kent het nummer een sterk refrein dat de balans in het nummer precair bewaart. Bij Resisting The Current en Forever Lost In Vain (dat wat sporen van industriële metal bevat) lijkt het sterk dat een band als Trivium beïnvloed is door Soilwork, terwijl een nummer als Sweet Demise (van de Panic Broadcast) dat lekkere zware en afwisselende heeft van In Flames. De band weet sterke en langzame stukken aan te bieden waarbij bas en drum het voortouw nemen in het basisritme.
Voor mij is Sadistic Lullabye 2010 (van Steelbath Suicide uit 1998) eigenlijk dé verrassing van het album. Het nummer is lekker snel, kent een pittig geluid en wordt zeker bepaald door krachtig gitaarspel dat door het hele nummer nadrukkelijk aandacht vraagt in riffs en solo’s. Dat dit nummer oorspronkelijk 18 jaar oud is, is werkelijk niet merkbaar. Misschien een bewijs dat Soilwork hoogstaande deathmetal weet te spelen waar de tijd geen vat op heeft. Zeker na The Ride Majestic is Death Resonance een mooi album dat zowel voor fans als voor nieuwkomers een aanwinst is voor de collectie.