Solitude Within – Dissapear

Nederland heeft meer dan genoeg female fronted symfonische metalbands, maar in België zijn die niet dik gezaaid. Daar komt stilaan verandering in. Vorig jaar verraste Circle Unbroken reeds met een prima debuut en dit jaar is het de beurt aan Solitude Within.
Deze Vlaamse band mengt metal met elementen uit de klassieke muziek, ongeveer zoals Nightwish, Delain, Within Temptation, Epica en Evergrey. Bij Evergrey haalden ze overigens de inspiratie voor hun bandnaam. Eerder hadden ze de band Morrigan genoemd, maar die naam wordt reeds door verschillende andere bands geclaimd. Solitude Within is dan een prima keuze, al is het ook een naam die niet meteen in je geheugen blijft hangen.
Net als de bands die hen reeds voorgingen in dit genre, brengt Solitude Within knappe melodieën en arrangementen, beukende drums en een mooie heldere zangstem, hier van Emmelie Arents. Debuutalbum Disappear bevat uiteraard uitstekend gitaarwerk, het blijft immers metal, maar ook de synths eisen een hoofdrol op.
Deze Vlaamse band bestaat nog maar sinds 2014 en heeft nog niet zo heel veel liveshows gebracht, maar ze staken reeds de grens over met Nederland en begin volgende maand mogen ze naar Malta.
Vorig jaar reeds brachten ze de single Fade Away uit en dat leverde de band een contract op bij Mausoleum Records. Door het overlijden van Mausoleum-bezieler Alfie Falckenbach verviel die deal echter. De band ging door met een productie op hun eigen BoxFish Records. De opnames gebeurden in de Midas Studios van Tony De Block (Exoto, Lemuria, Oceans Of Sadness, Chalice, …).
Wat opvalt, is dat de singles Fade Away en Paralyzed mooi uitgewerkt en opgebouwd zijn, wat bij een aantal andere nummers ontbreekt. Zoals bijna altijd in symfonische metal, en al zeker als er een zangeres aan te pas komt, zijn de synths net iets meer aanwezig in het groepsgeluid dan de gitaren, maar deze band weet het evenwicht te bewaren. Ook voor violen en piano is er veel ruimte in de intro’s, wat voor een melancholische toets zorgt. Emmelie Arents heeft een knappe en heldere stem, die op zich al zeker een aanwinst is voor de Belgische metalscène, maar ze is misschien nog wat te braaf.
Op Blame en Burn blijft Solitude Within mooi uit de schaduw van de bands die hen beïnvloed hebben, maar op andere (Fly, Turn Away) gaan ze daar toch wat tegen aan leunen. Dat de band toch zoekt naar een eigen gezicht, tonen ze dan weer op Eternal Flame (geen cover van The Bangles) en In The Dark.
Met Dissapear zet Solitude Within zich meteen duidelijk op de kaart als één van de betere symfonische metalbands van de Lage Landen.