Na het succes met Acoustic Adventures en de bijbehorende tour was zanger Tony Kakko, samen met zijn overige bandleden, van mening dat het elfde album van Sonata Arctica wel weer wat ‘heavier’ zou mogen klinken. De akoestische periode was een mooie tijd om te reflecteren wat Sonata Arctica sinds de oprichting in 1995 voor elkaar heeft gekregen. Daarbij was het ook mooi om te zien hoe de originele composities krachtig neergezet konden worden in deze setting.
Maar voor Clear Cold Beyond mochten de versterkers weer naar het maximale volume worden geschroefd.
Met de opener First In Line laat Sonata Arctica horen waarom ze tot de pioniers en tot de top van de powermetal mogen worden gerekend. Dit is powermetal pur sang met een snel en opzwepend tempo. Binnen die ultrasetting ligt de melodie echter als een glazuurlaag over de basis heen en weet de band vooral in het refrein enorm aan te spreken. Mede door het fijne stemgeluid van Tony Kakko. Met de tweede compositie California gaat de band in volle vaart verder. Ergens is het heel vreemd dat juist de band die het noorden van Scandinavië (met de magie, betovering, de natuur en de legendes van de Kalevala) belichamen juist een compositie schrijven over het zonnige Californië. Dat doen ze wel met verve waarin tempo belangrijk is, maar Sonata naar het einde toe toch het geheel een schop geeft richting een meer rustige melodieuze insteek. Uiteindelijk gaat alles weer terug naar full power en mag ook toetsenist Henrik “Henkka” Klingenberg helemaal los gaan.
Bij aanvang van Shah Mat lijkt Sonata Arctica de kant van de engelen gekozen te hebben. Maar niets is minder waar wanneer de compositie ontluikt en in vol bombast zijn glorie laat zien. Van Californië naar het oude Perzië is een weg die mij niet geheel duidelijk is geworden, maar muzikaal past het uitstekend in het straatje. Dat wordt nog meer duidelijk in Dark Empath dat gelinkt is naar Don’t Say A Word uit 2004. Het is onderdeel van een saga dat in eerste instantie startte in 2001 met het album Silence. Het is een rode draad die fel schijnt en langzaam aan steeds dikker en steviger wordt. Het is sowieso mijn favoriet op het nieuwe album. Dark Empath heeft alle elementen die bij een hele goede compositie horen. De variëteit in stijl, het spel in tempo en de aantrekkelijke melodie maken van Dark Empath een unieke compositie. Daarbij is het stemgeluid van Tony erg warm, doch krachtig aanwezig.
Dark Empath ademt passie. Die innemendheid vind je terug aan het eind van het album met The Best Things waarin het tempo langzaam en stabiel de compositie draagt en waarin het toetsenspel mooi gefaseerd ingebakken is en het geheel naar een hoger peil trekt. Clear Cold Beyond volgt. Het is niet zozeer een ballad maar heeft alle aspecten van een wonderschone melodieuze compositie.
Wat op het album sterk aanwezig is, is het aantrekkelijke karakter waarmee de composities gesierd zijn. Of het nu middeleeuws van start gaat met de minstrelen in A Monster Only You Can’t See. Het staat als een huis en Sonata Arctica is behalve goed krachtig op dit album ook heel geschikt voor een groter publiek. Zeker wanneer ze met de octaven gaan spelen en zo het speelse karakter benadrukken. De aantrekkelijkheid voor radio is daarbij te vinden in Cure For Everything en Teardrops of tot slot met Angel Defiled. Zwaar, vet en vol wordt de Noordse powermetal over je heen gestort op een heerlijke manier.
Met het elfde album kan Sonata Arctica gerust voor de dag komen en het is de ultieme basis voor het verjaarsfeest van volgend jaar wanneer de band dertig jaar actief is.