Sonata Arctica – Talviyö

Openingstrack Message From The Sun van Sonata Arctica’s nieuwe album Talviyö maakt meteen duidelijk dat de Finse band de grenzen van zijn powermetal nog wat verder verlegd heeft, meer bepaald in de richting van de progmetal. Dat zat er uiteraard eerder ook al in, maar op dit nieuwe album zijn de progelementen nog een stuk prominenter aanwezig.  De invloed van de akoestische tournee waarmee ze eerder Nederland aandeden hoor je veel minder. Alsof ze dat hoofdstuk even volledig afgesloten hebben.
Behalve het hogere prog-gehalte hoor je vooral de bekende en geliefde Sonata Arctica-sound met mooie melodielijnen en veel brave en nuchtere power en goed gevonden refreinen. De synths zitten opnieuw in een hoofdrol voor de sfeer en de gitaren voegen de agressie toe. Muzikaal zijn er dus weinig verrassingen. De onderwerpen zijn zoals steeds het menselijke gedrag en dan meestal niet de fraaiste kant ervan. Het gaat op dit album ook vaak over de natuur, de planeet, de lange en koude winters in Finland en de mythologie van het Noorderlicht. Dat laatste is ongeveer zover als songschrijver Tony Kakko gaat inzake mythologie. Draken, elfjes en de klassieke goden uit de Scandinavische mythologie zal je niet snel vinden in zijn lyrics.
Cold zou ook mijn keuze geweest zijn als single. Whirlwind kan ook. Storm The Armada is in tijdsspanne en uitwerking één van de meest epische tracks van het album, maar het is ook een track die wat ter plaatse blijft trappelen, met een wel heel lange lont van koortjes en ijle synthpassages en de knal die maar niet komt. De softe ballad The Last Of The Lambs is wat dat laatste betreft in hetzelfde bedje ziek. Het geduld van de luisteraar wordt niet helemaal beloond.
In Who Fails The Most gebeurt al wat meer, maar dan zitten we al halfweg het album en is het inmiddels duidelijk dat de grotere prog-inbreng en evenredige daling van de powermetal-inbreng tot gevolg heeft. Die bedenking wordt meteen gecounterd met de bombastisch ingezette instrumentale track Ismo’s Got Good Reactors. Meer gitaar en meer agressie, maar ook dit gaat nergens naartoe. Demon’s Cage is wel vol in de roos en gelukkig gaat Sonata Arctica op dat elan verder voor de laatste tracks van het album. Die zijn eveneens zeer de moeite waard.
Talviyö laat ons achter met een dubbel gevoel. Tuurlijk mag een band nieuwe horizonten verkennen, maar als luisteraar blijf ik – zeker in de eerste helft van het album – toch wat op mijn honger zitten. In de tweede helft lukt het de Finnen beter om de bal voor doel te brengen, maar of ze nu echt elke keer scoren, dat mag iedere luisteraar voor zichzelf uitmaken.
Op 12 december staan ze in de 013 in Tilburg.